Putain review: scherpe coming-of-age

Nog voor Gorik Vanoudheusden (alias Zwangere Guy) zijn filmdebuut maakt in Comeback van Veerle Baetens, debuteert hij als acteur in Putain. De reeks die hij samen bedacht met Frederik Daem volgt een Brusselse jongen die zijn weg zoekt ondanks een moeilijke thuissituatie. Putain lijkt zichzelf alleszins wél meteen gevonden te hebben, en daar kunnen we ons zeker in vinden.

Afleveringen gezien: 4/10

Schijn

De Brusselse Gigi (Liam Jacqmin) staat op een keerpunt in zijn leven. Zijn moeder Anaïs (Liesa Van der Aa) herstelt van een drugverslaving, maar haalt opnieuw haar oude vlam Fabrice (Roda Fawaz, 1985) in huis, die ook verslaafd is. Gigi voelt de bui al hangen en vertrekt, weliswaar zonder zijn zus (Laura Darnovsky). Zij blijft achter bij het herenigde koppel, dat al snel weer begin te wankelen. Gigi zoekt intussen heil bij zijn vrienden Rania (Hind Bouabid) en Snokkie (Felix Heremans, Holly), en de volwassen Yves (Pierre Boeraeve), een licht louche manusje-van-alles. Hij probeert Gigi op onconventionele wijze wat wijsheid bij te brengen, maar Gigi is kwaad op de wereld en bijt liever van zich af.

Maar dat is eigenlijk schijn, want Gigi is duidelijk op zoek naar verbondenheid en echte relaties. Hij wil het beter doen dan zijn moeder en grotendeels afwezige vader (Gorik Vanoudheusden), maar moet tegen veel opboksen. In school heeft hij geen zin, en een klein handeltje in bedrukte T-shirts en hoodies werkt argwaan bij de bezorgde directrice (Maaike Neuville). Die vooroordelen en de teleurstellingen van zijn thuissituatie maken het moeilijk voor hem om zich open te stellen.

Perspectieven

Putain gaat dan wel over een tiener, maar voelt niet speciaal gericht op dat doelpubliek. We kruipen in de hoofden van zowat alle hoofdpersonages, en elke aflevering ook in dat van een personage waarmee Gigi (soms maar vluchtig) in contact komt. Zo schetsen de makers een beeld van hoe het is om je weg te vinden in een grootstad als Brussel. Een asielzoeker en een dakloze (mooie bijrollen van Anthony Nti en Tibo Vandenborre) ondervinden de hardheid van de stad, net als Gigi’s moeder (een geweldige rol voor Van der Aa). En toch: een klasgenote van Gigi (Victoria Djamusala) herkent er ook empathie en medeleven en gaat in tegen Gigi’s apathie.

Die verscheidenheid aan perspectieven en thema’s geven ook Gigi’s ervaringen een bijklank. Putain is daardoor wel rauw en schrijnend, maar zonder afmattend te zijn. Dat komt vooral door Gigi zelf en de natuurlijke manier waarop Liam Jacqmin hem vertolkt. De kwetsbaarheid is vaak op zijn gezicht af te lezen. Ook de relatie met zijn zus en pogingen om weer te verbinden met zijn vader zijn heel teder. Hij wint je sympathie zo snel dat die stoere façade van Gigi soms zelfs grappig wordt.

Vierde wand

Het scenario van Frederik Daem, Deben Van Dam (regisseur van Over water) en Nadège Bibo-Tansia (Panna) is eerder ingehouden en deelt het verhaal eerder op in korte scènes, wat het tempo er zeker in houdt. Toch komt er steeds vaker een vleugje al dan niet scherpe humor naar boven. Vooral het gortdroge personage van Pierre Boeraeve springt er op dat vlak uit, maar ook Gorik Vanoudheusden laat een uitstekende indruk na. Op een bepaald moment breekt een personage zelfs even de vierde wand, en de serie bij uitbreiding ook. Putain is echt wel zijn eigen ding, en dat is verfrissend in ons fictie-tv-landschap.

Nog verfrissend: de beeldstijl van Putain, een jaren 70-look gecombineerd met interessante scherpte, diepte en licht. De serie is prachtig in beeld gebracht door regisseur Deben Van Dam en cinematograaf Jordan Vanschel (De twaalf, Lost luggage). Voeg daarbij nog eens de sfeervolle Belgische soundtrack samengesteld door Zwangere Guy zelf en dit is meteen een van de meest beloftevolle series van dit en volgend jaar.

De eerste drie afleveringen van Putain zijn vanaf 19 december te zien op Streamz. Daarna volgt elke week een aflevering.