Necro Story review: atypische monster collector met een flinke dosis humor

Enkele weken geleden kwam Necro Story op mijn pad: een Belgische role playing game waarin je als semi-slechterik monsters verzamelt om er vervolgens mee te vechten en zodoende je eigen vel (en eventueel ook de mensheid) te redden. Een unieke art style, een gezonde dosis (donkere) humor en enkele frisse gameplay mechanics zorgen voor een fijn, maar ietwat repetitief avontuur. En een zure nasmaak.

De rollen omgekeerd

Het spel draait dus spitsvondig een aantal rollen om: in dit verhaal ben jij niet de lamme goedzak die de wereld moet redden, maar wel een gewiekste necromancer met heel wat doden op zijn of haar geweten. Het spel begint wanneer de ‘white mage’ Vivi je uit een vijf jaar durende schoonheidsslaap haalt. Ze brengt ons de boodschap dat er vier poorten opengemaakt moeten worden om ons naar de bovenwereld te brengen (ook dat lees je goed, want we bevinden ons namelijk in de onderwereld) alwaar we de mensheid kunnen redden. Die poorten worden beschermd door monsters, dus het is meteen duidelijk dat we ons mogen opmaken voor een aantal boss fights. Steam Deck in de handen en vingers aan de knoppen!

Vijf moeilijkheidsgraden

Aan het begin van het spel heb je de keuze uit maar liefst vijf moeilijkheidsgraden, gaande van story, easy, normal en hard tot apocalypse. Die laatste kan je enkel selecteren bij een tweede playthrough. Wie meteen extra uitdaging wilt, kan ook kiezen voor hardcore mode (de troepen die aan je zijde vechten gaan permanent dood) of zelfs ultra hardcore mode (het spel stopt wanneer jij of Vivi sterven). Als doorwinterd gamejournalist met een deadline koos ik uiteraard voor de ‘normale’ moeilijkheidsgraad. Een keuze die ik me later zou beklagen, want echt uitdagend werd het spel voor mij nooit.

Beperkte character creator

De character creator schotelt je beperkte opties voor om je personage vorm te geven: je kan het geslacht, de haarstijl en haarkleur kiezen en er zijn een vijftal outfits om aan te trekken. Ik gaf mijn vrouwelijke dark necromancer de naam Emily om alvast een band op te bouwen met de nieuwe zangeres van Linkin Park. Ik mocht vervolgens kiezen of ik een béétje of heel erg hard de slechterik had uitgehangen in mijn voorbije leven. Ik had gehoopt dat dit bonusmissies of andere verhaallijnen zou opleveren, maar het leek geen impact te hebben op mijn playthrough. Ik stond langer stil bij de verschillende schools of magic waar ik uit mocht kiezen, want deze geven je een voorsprong wanneer je spreuken gebruikt van een bepaald genre. De spreuken zijn opgedeeld in vijf klassen: affliction, darkness, summoning, life steal en dark pacts. Mijn keuze viel op life steal: een snellere dood voor je tegenstander en meer levenspunten voor jezelf? Dat kan alleen maar van pas komen!

Hoe meer zielen…

Hoog tijd om erin te vliegen! Aan het begin van het spel worden de mechanics je stapsgewijs uitgelegd. En dat zijn er best wel wat! Wanneer je in de 2D-wereld rondloopt, zie je overal zwarte wolken die heen en weer bewegen. Wanneer je dichtbij komt, achtervolgen ze je razendsnel en eenmaal je geraakt bent, begint er een gevecht. Tijdens een gevecht bestuur je je eigen personage in real-time en gaandeweg beschik je over steeds meer spreuken (uit verschillende schools of magic). Die aanvallen kosten ‘mana’ en hebben ook een cooldown. Wanneer je mana-meter op is, moet je met de Y-knop kiezen voor een fysieke aanval die geen mana kost. Tijdens deze cooldown-periode kan je (met R2) blauwe mana-kristallen opzuigen om je magiebalk te vullen. Niets nieuws onder de zon, maar dat is wel zo bij het ‘vangen’ van de vijanden:

Wanneer een vijand sterft, wil diens ziel de onderwereld bereiken en moet je die eveneens zien op te zuigen. Dat geeft je bonus XP, mana en ‘animae’ (de in-game currency). Wanneer je een level stijgt, kan je vaardigheidspunten uitdelen aan je personage om meer kracht, HP, magie en MP (magiepunten) op te bouwen. Eenmaal je voldoende zielen hebt opgezogen, verschijnt er rechtsboven een ‘soul vessel’. Om een vijand te vangen, moet je diens ziel in zo’n soul vessel zuigen (met L2) en kan je hem nadien toevoegen aan je team. Je kan eindeloos veel zielen vangen in soul vessels (of zo lijkt het toch, want ik heb al meer dan 40 monsters verzameld), maar je kan er maar vier toevoegen aan je team dat steeds bestaat uit je eigen personage en Vivi. Elk monster heeft een klasse (tank, healer, warrior, mage, rogue, wizard etc.) en de bestiary bestaat uit 53 monsters. Ik maakte er een sport van om een zo divers mogelijk team van monsters op te stellen. De monsters zijn mooi vormgegeven, maar zullen geen prijs ontvangen voor hun unieke ontwerpen, daarvoor is een peer met een zweetband rond zijn hoofd of een rat met een speer nét niet origineel genoeg bedacht.

Backtracken is gedoe

De wereld van Necro Story is overigens best mooi: het spel lijkt bij momenten op een aquarel-schilderij en hoewel het om een 2D-wereld gaat, krijg je toch de illusie van diepte. Je zal overigens niet snel verdwalen in Necro Story, want de bordjes tonen duidelijk de weg.
Gaandeweg verzamel je staffs, sieraden en kristallen die je naar hartelust kan toewijzen aan al je personages om hun vaardigheden nog wat extra te versterken (of hun zwaktes te verdoezelen). Je kan ook spullen kopen in shops in ruil voor animae. Je weg leidt verder langsheen vier zogenaamde demonic towers, waarvan ik er jammer genoeg slechts drie gevonden heb. Ik heb een poging ondernomen om de vierde te vinden vooraleer ik de point-of-no-return bereikte, maar backtracken is – ondanks de vele fast travel checkpoints – nogal lastig. Je wordt bij het fast travellen ook steeds verplicht om gevechten te herhalen, want de zwarte wolkjes vallen in theorie wel te ontwijken maar ze zijn je in praktijk vaak te snel af. Komt daar nog eens bij dat alle vijanden respawnen wanneer je dicht bij een revival punt loopt en je komt dus algauw vast te zitten in een eindeloze loop van gemakkelijke gevechten.

Licht verteerbaar verhaal boordevol humor

Genoeg geleuterd over de combat en de collectables. Necro Story speel je niet om legendarische gear te verzamelen of voor de epische boss fights. Die over-the-top-elementen zijn er namelijk niet. De boss fights verlopen geheel volgens hetzelfde principe als de gevechten tegen de gewone tegenstanders, met dat verschil dat je de ziel van een boss niet kan bemachtigen. Geen gigantische monsters in je squad dus. Jammer.

Necro Story leunt daarentegen op het verhaal om je te entertainen. En hoewel dat verhaal licht verteerbaar is (je bent een slechterik die goede keuzes maakt), ontdek je gaandeweg wel steeds meer over je verleden, de missie waaraan je begonnen bent en de rol van je trouwe (?) compagnon Vivi. Dat gebeurt niet via cutscenes, maar wel via dialogen in tekstvorm. Voice-overs zijn er niet (behalve bij het uitspreken van de spreuken), maar dat stoort me ook niet bij dit soort indie games. De kosten moeten nu eenmaal ergens gedrukt worden. Tijdens de dialogen krijg je soms keuzes voorgeschoteld, maar die hebben geen echte impact. Ze zijn er meer voor de vorm en om je aandacht vast te houden. Als dat teleurstellend klinkt, kan ik je geruststellen: ontwikkelaar Rablo Games heeft enorm veel aandacht geschonken aan één element, namelijk humor. Dit hele spel is niet gewoon overgoten, maar werkelijk doordrenkt van een humoristische saus die me meerdere keren deed lachen. De interactie tussen Emily en Vivi onderling zit vol banter, waarbij er links en rechts een steek wordt uitgedeeld. De twee vertrouwen elkaar duidelijk niet volledig, tenzij het erop aankomt om vijanden in de pan te hakken. Dan zitten ze wél op dezelfde lijn. De antagonisten zijn niet de snuggerste schepsels, maar doen zich wel graag zo voor, wat leidt tot absurde situaties. Zo won ik een heus gevechtstornooi dat op ludieke wijze aan elkaar gepraat werd door een commentator. Ook het gevecht tegen de Sfinx met quizvragen (grappig genoeg over het spel zelf) zal me nog lang bijblijven.

Weinig uitdagend op de normale moeilijkheidsgraad

Met het verhaal van dit spel zit het dus wel snor. Het grote pijnpunt van deze game zit hem voor mij in de combat. Had ik geweten dat alle gevechten zo gemakkelijk gingen verlopen op de normale moeilijkheidsgraad, dan had ik voor de hoogste moeilijkheidsgraad gekozen. Het resultaat was dat ik dit spel rustig achterover leunend op automatische piloot kon spelen, waarbij ik steeds dezelfde combinatie van aanvallen spamde: Incendium om meteen een brok leven van alle vijanden te stelen, Infectio om een sterk monster langzaamaan te verzwakken, Morte voor een krachtige aanval, Resurectio om een van mijn gevelde compagnons tot leven te wekken en Cadaver Animatum om een tijdelijke bondgenoot in te roepen die voor jou kan vechten. Ondanks de 20 verschillende soorten spreuken (die je op hun beurt allemaal kan sterker maken door middel van een uitgebreide skill tree), word je in dit spel niet echt aangemoedigd om veel met verschillende aanvallen te experimenteren. Hetzelfde geldt voor mijn teamleden: doorheen het hele spel ben ik maar drie keer gestorven, dus ik zag weinig redenen om aan de samenstelling van mijn team te sleutelen. Hopelijk is dit op de hoogste moeilijkheidsgraad niet het geval, maar op de op één-na-hoogste moeilijkheidsgraad had ik toch wat meer weerwerk verwacht. Mijn Steam Deck bood daarentegen af en toe wel wat weerwerk: doorgaans speelde het spel erg vlot, maar tijdens scenes met veel vijanden, durfde de framerate al eens een duik te nemen.

Teleurstellend einde

Necro Story heeft, ondanks zijn tekortkomingen, zeker zijn charme: de unieke art style, de grote hoeveelheid humor en het verzamelen van de vele soorten monsters hebben allemaal hun aantrekkingskracht. Hoewel de combat op den duur wat ging vervelen en ik uitdaging miste, zat er zeker een hoge eindscore voor deze review in. Er zijn echter meerdere eindes mogelijk in dit spel en het is doodzonde dat er, op dit moment althans, geen mogelijkheid is om manueel te saven, waardoor ik opnieuw de volle 15 uur zou moeten spelen om het andere einde te ontdekken. Het einde dat ik voorgeschoteld kreeg, gaf me weinig voldoening en liet me teleurgesteld en gefrustreerd achter. Doodzonde.

Meer indie games spelen?

• Probeer de unieke puzzel platformer Schim.
• Loop rond in een prachtig boek in The Plucky Squire.
• Proef alvast van de roguelike actie in de early access-versie van Windblown.