Ezra review: een persoonlijke roadtrip

Met Ezra krijgen we een op het eerste gezicht klassiek familiedrama waarin de vader-en-zoonband centraal staat. Specifiek komt hier autisme sterk aan bod aangezien het zoontje zich op het spectrum bevindt. Dit allemaal goed in beeld brengen is geen gemakkelijke opdracht.

Ezra (William Fitzgerald) is de naam van het zoontje met autisme, die daarbij ook nog eens gescheiden ouders heeft. In deze situatie is het voor Ezra sowieso al moeilijker om structuur en regelmaat te vinden. Als daarbij later ook nog eens, door een misverstand, de autoriteiten mee in het spel gebracht worden, ontaardt Ezra al snel in een vader-zoon-buddy-roadtrip film.

Narratief doet Ezra niet speciaal en de focus ligt hier echt op de personages zelf. De hoofdrol gaat naar de vader Max, vertolkt door Bobby Cannavale (Ant-Man, Nine Perfect Strangers). Hij is een open-mic’er in de stand-up comedy-scene met wisselend succes. Daarbij woont hij ook terug bij zijn vader Stan of Pop-Pop, die hier gespeeld wordt door niemand minder dan Robert De Niro (Killers of the Flower Moon, The Irishman). In de eerste acte van Ezra leren we ook snel dat Max vooral nog geen succes heeft omdat hij in het verleden heel veel bruggen verbrandt heeft door zijn opvliegend karakter. Zo zou hij bijvoorbeeld ooit Conan O’Brain in zijn kruis geslagen hebben. Grootvader Stan is dan ook om meerdere redenen bezorgd om zijn zoon en kleinzoon, maar probeert zijn interventies te beperken.

Aan de andere kant hebben we natuurlijk ook de moeder van Ezra. Rose Byrne (Insidious, Bridesmaides) neemt de rol van Jenna op zich. Zij heeft momenteel een nieuwe partner, Bruce (Tony Goldwyn, tevens de regisseur van Ezra, Scandal). Hij is een advocaat en heeft nog minder voeling met de gevoeligheden van Ezra. De hierbij horende miscommunicatie geeft aanleiding tot de roadtrip van Max en Ezra.

Het script werd verzorgd door Tony Spiridakis, die zelf een autistisch zoontje heeft en gescheiden is gedurende de jeugd van zijn kinderen. Er zit een hele hoop persoonlijke input van Spiridakis in Ezra. Tony Goldwyn is tevens een goede vriend van Spiridakis. Doorheen de jaren heeft hij vele versies van het script gelezen en feedback gegeven om dan uiteindelijk zelf voor te stellen om de regie op zich te nemen.

Personages op de eerste plek

Veel van de gebeurtenissen uit Ezra voelen nogal cliché Hollywood aan en er zijn een aantal gemakkelijke keuzes gemaakt om het verhaal vooruit te duwen. Dit minpuntje wordt echter volledig teniet gedaan door de geweldige prestaties van de cast. Cannavale toont hier dat hij echt wel regelmatig ondergewaardeerd wordt als acteur. Hij vertolkt Max als een zeer warme, charismatische vader die alles over heeft voor zijn zoon. Het is duidelijk dat hij zijn zoon immens graag ziet, maar er niet altijd in slaagt om de beste zorg te geven. Er zijn momenten dat je zijn pijn bijna letterlijk voelt. De momenten dat hij zijn zoon wil knuffelen, maar dit niet kan omdat Ezra geen lichamelijk contact verdraagt, zijn heel pijnlijk en aangrijpend om te zien. Cannavale toont op meesterlijke wijze welke twijfel en complexiteit er kan schuilgaan in een ouder.

Bryne krijgt als moeder iets minder schermtijd. Maar ook zij krijgt een genuanceerde rol als moeder met een lichtelijk andere visie op de opvoeding van haar zoon. De Niro kan zich dan weer tonen als strenge vader die als grootvader meer emoties leert tonen (hij speelt voor een keer niet op automatische piloot!). Niemand van de familie komt over als ‘the bad guy’ en er heerst respect voor elk personage. Iedereen wil het beste voor Ezra en er is geen eenduidig juist antwoord. Dit is de belangrijkste boodschap die schrijver Spiridakis naar voor wou schuiven, en dat is zeker gelukt dankzij de cast (iets minder door het script).

Maar laat ons ook de andere ster van de film niet vergeten: William Fitzgerald als Ezra. Als titelpersonage is zijn rol niet de grootste en fungeert hij vooral als mechanisme om conflicten en situaties te sturen. Zijn personage verdwijnt geregeld naar de achtergrond wanneer de ‘volwassenen’ weer eens ruzie maken. Ergens is het ook een krachtig beeld om aan te geven hoe kwetsbaar een kind kan zijn. Fitzgerald debuteert in Ezra en is zelf ook gediagnosticeerd met autisme. Hij laat een zeer goede indruk na en niets komt geforceerd over. Een heel sterke prestatie.

Al bij al is Ezra op sommige vlakken een klassieke feelgoodfilm geworden over de relatie tussen de ouders waarin autisme een belangrijke rol speelt. Ook in de crew zijn mensen met autisme toegevoegd om een zo realistisch mogelijk beeld te krijgen zonder ooit echt belerend over te komen.

Ezra speelt momenteel nog in de bioscoop.