Black Myth: Wukong review – daar komt de aap uit de mouw

Op 9 april 2021 liet Black Myth: Wukong zich voor het eerst zien met een trailer die iedereen met open mond achter liet. Animaties zo strak en een gameplay zo snel dat velen onder ons dachten dat die trailer magie was, zeker komende van een Chinese studio en hoe die markt toen in elkaar zat. 3 jaar later is Wukong een feit, en het is meer dan gebakken lucht. 18 miljoen verkochte kopijen en een tijdelijke uitverkoop van de PS5 in China. De wereld heeft de release van Wukong gevoeld, en dat is maar goed ook. Want Black Myth: Wukong is voor een eerste game zeer sterk en bewijst eigenhandig dat China best vaker zijn cultuur mag exporteren. We kwamen van onze berg af, namen onze staf en gingen op tocht naar het westen voor deze review van Black Myth: Wukong!

Geen soulslike (en dat hoeft ook niet)

Laten we meteen iets verduidelijken over Black Myth: Wukong. Dit spel is geen soulslike. Game Science gebruikt dan wel de tag hiervoor op Steam en in zijn marketing, maar het heeft op een staminabalk en dodgeroll na weinig te maken met het populairste subgenre van de laatste 10 jaar. Nu, misleidend is het ook niet helemaal. Wie houdt van soulslikes zal van deze game ook zeker en vast genieten, maar om onze review correct op te stellen moeten we volgens de juiste criteria meten. Black Myth: Wukong is een actie/avonturenspel met wat lichte RPG-elementen. Denk Ninja Gaiden, maar met een grotere focus op baasgevechten dan op bikkelharde 1-tegen-100-situaties. Geen builds, geen ondoordringbaar verhaal dat enkel via cryptische NPC’s verteld wordt en vooral geen aartsmoeilijke bazen waar je uren op moet trainen.

Moeilijkheid is aanwezig, maar is nooit afstraffend. Die vergevingsgezindheid vind je overal. Als je sterft, verlies je niets van je vooruitgang. Punten en attributen veranderen kan steeds kosteloos. Eindbazen zijn gelinkt aan een sidequest die hun krachten serieus beteugelen mocht je echt vastzitten. Mechanieken die bewust zo gemaakt zijn om de speler zo weinig mogelijk stokken in de wielen te steken. En dat is ook helemaal oké. Veel spellen willen een plek in de zon veroveren door zich soulslike te noemen, om dan de bal absoluut mis te slaan en een miserabel frustrerende ervaring op je beeldscherm te toveren. Black Myth trapt niet in de val en doet zijn eigen ding, met succes. Je kan met volle teugen genieten van het spektakel en wil je toch afzien, dan zijn er de demonenkoningen en goed verstopte geheime bazen. In zijn geheel neigt Black Myth: Wukong eerder naar de gemakkelijke zijde van het spectrum. Zo goed als 70% van de gevechten zijn in één of twee keer te overwinnen. Al is dat natuurlijk helemaal afhankelijk van het type speler.

Verbluffende presentatie

Black Myth: Wukong vertelt op zijn eigen manier wat er na Journey to the West komt. Het 16de-eeuwse werk van Wu Cheng’en is één van de hoekstenen in de Aziatische literatuur en maakt integraal deel uit van niet alleen de Chinese cultuur, maar ook van vele andere doorheen tal van afgeleide werken. Als je na het zien van de screenshots veel gelijkenissen ziet met Goku uit Dragon Ball Z, dan weet je nu waarom. Waar het origineel verhaal een gefictionaliseerde vertelling is van een priester die heilige geschriften moet ophalen in India met zijn trouwe metgezellen Sun Wukong, Zhu Baije en Sha Wujing, focust Black Myth zich enkel op de opvolger, The Destined One. Het hoeft niet te verrassen dat we focussen op de apenkoning natuurlijk: Sun Wukong is altijd al de coolste badass geweest van deze proto-anime. In Black Myth is hij echter resoluut het hoofdpersonage. Van de priester uit het origineel (Tripitaka voor de kenners) is geen spoor te bekennen.

Op de redactie kennen we Journey to the West hier al ietwat uit persoonlijke interesse. Geloof ons als we zeggen dat Black Myth: Wukong één van de – als niet dé – beste adaptatie is van dit literaire meesterwerk. De personages, landschappen, demonen en iconografie zijn geweldig vorm gegeven en een waar spektakel voor je netvliezen. De openingsscène, waar Sun Wukong het opneemt tegen het volledige hemels legers van de Jade Emperor, is verbluffend en zet de toon voor de rest van het spel. Die intensiteit verzwakt ook niet, en zowat elke cutscene met een gevecht is om de vingers bij af te likken. De kortfilms die als transitie dienen voor de zes hoofdstukken van het spel zijn zelf echte kunstwerkjes op zich. Qua presentatie is Black Myth: Wukong echt af.

Het verhaal is echter niet perfect en springt vaak van de hak op de tak. Er zijn veel cutscenes, maar die bevatten soms dialogen die bestaan uit gedichten. Vertaal die naar het Engels zonder het rijmen te verliezen, en je snapt al snel dat ‘verwarrend’ een eufemisme is. Het feit dat de Destined One een stille protagonist is in plaats van een ondeugende maar verhelderende knaap zoals Sun Wukong, is ook een gemis (ook al zijn we technisch gezien nog niet de echte apenkoning). Verwacht alleszins niet het verhaal van de eerste keer of zonder YouTube-hulp te snappen. Om dat op te vangen is er gelukkig heel veel lore terug te vinden in de codex van het spel. Elke vijand en NPC krijgt hier een uitgebreid verhaal, met af en toe een passage uit het originele oeuvre. Een leuke en getrouwe toevoeging waar je je uren in kan verliezen. Al bij al dus een wat verwarrend verteltempo, maar in ieder geval exporteert Black Myth: Wukong met respect en brio dit monument van de Aziatische cultuur. Het spel mag gerust een voorbeeld zijn voor andere developers en andere verhalen uit de Chinese folklore.

Wukong: king of combat

Waar het verhaal en de talrijke personages van Journey to the West tot hun recht komen, zijn de baasgevechten. Black Myth: Wukong bevat er net iets meer dan honderd en ze zijn stuk voor stuk uniek. Soms vreemd maar wel steeds memorabel. Van legendarische drakenkrijgers tot cicade amalgamen waarvan de staart een hand is, Wukong weet steeds opnieuw te verrassen en te verbazen. Bovenop het visuele (en een leuke trip down memory lane voor Wukong stans) brengen al die gevarieerde bazen vooral het beste naar boven van het vechtsysteem in deze game. Black Myth werkt met een eenvoudig trio van zwakke aanvallen, sterke aanvallen en speciale krachten. Er zijn geen ingewikkelde combo’s (al heb je hier en daar wat variatie met skills) en de eb en vloed van gevechten komt door je aanvalsopeningen te managen en op tijd uit de weg te rollen. Niet revolutionair, maar dat is omdat het spel bijzonder slecht uitlegt wat hier bovenop de echte flair geeft aan het heel het systeem.

Zware aanvallen kan je laden en eens de balk vol, vertrekt de slag. Die balk opladen kan echter ook met zwakke aanvallen, waarna een sterke aanval dus zonder downtime gelanceerd kan worden. Kan je dit doen, dan kan een zware aanval de tegenstander even buiten westen slaan en zelfs levenspunten teruggeven. Dezelfde focuspunten dienen echter ook voor gevorderde combo’s en speciale aanvallen. Dat bovenop je aanvalsopeningen beheren is dus de echte clou van het systeem. Ga je voor een veilige counter mid-combo? Of spaar je alles op voor gigaschade bij de volgende opening? Is er überhaupt zo’n opening mogelijk met de stamina die deze baas kost? Of kan je die opening forceren met je speciale krachten? Allemaal een delicate maar bevredigende balans om te bereiken. Spijtig dat het spel het zo slecht uitlegt. Sommige mechanics van vaardigheden, zoals het ‘crashen’ van een verstijfde vijand, worden vermeld in uitrustingen maar worden nergens in de game uitgelegd! Over het hoofd gezien of verstopte mechanic voor gevorderden, dat bepaal je dan zelf. Eens je dit systeem onder de knie hebt, gaat het vechtsysteem wel van ‘klassiek maar werkt’ naar ‘ik bepaal hoe en wanneer een vijand de kans krijgt, als ik het al toelaat’.

Daarna zijn elkeen van de honderd bazen echt iets om naar uit te kijken doorheen het haast 35 uur durende avontuur. Het is ook dan dat de moeilijkheid verdwijnt als sneeuw voor de zon, maar zoals eerder gezegd zonder dat dit een probleem vormt. Elk gevecht is een absoluut spektakel, waar je nu dus van kan genieten zonder zweetvijvers en een uit frustratie kapot gesmeten controller. Sun Wukong is een badass, en je voelt je ook als een badass. Wil je echt meer, dan zijn er de bovenvermelde moeilijke geheime bazen, maar die moet je echt actief opzoeken voor de uitdaging. Die zoektocht is echter een minpunt in het avontuur…

Nodeloze opvulling

Het is omwille van al deze geweldige bazen, en het gigantisch verschil en niveau met de gewone monsters, dat alles daartussen als een nodeloze opvulling overkomt. Tussenin de bazen is Black Myth: Wukong een semi-open wereld waarin je gevechten afwisselt met het vinden van craftingmaterialen of andere schatten om je personage te versterken. Klinkt als Dark Souls, maar het is een veel zwakkere en minder uitgebreide versie hiervan. Geen doolhoven en gewoven leveldesign, geen verticaliteit en vrijheid. Schatten bevatten vaak ook gewoon ‘wil’ (de munteenheid van dit spel) en slechts heel af en toe een talisman om je stats te verbeteren. Craftmaterialen dienen dan vooral om consumables te maken de je dan tijdelijk meer kracht of dergelijke geven. Dat verkennen weinig opbrengt, hoeft op zich geen probleem te zijn, ware het niet dat het leveldesign van pijnlijk verouderde komaf is.

In het eerste hoofdstuk zijn de levels nog lineair zonder al te veel poespas. Verdere hoofdstukken zijn dat minder, en meteen valt het herhaaldelijk gebruik van onzichtbare muren op. De wereld is prachtig en je ziet duidelijk dat er andere wegen mogelijk zijn, maar tevergeefs. Alleen zijn die onzichtbare muren er niet altijd en wanneer het dan eens een echt alternatief pad bevat, kan de beloning iets zeer waardevols zijn zoals een geheime baas. Daardoor verandert alles in een letterlijke skinner box. Je gaat alle randen af, onzichtbare muur of niet, om zeker te zijn dat je geen enkel van de geweldige bazen of hun bijhorende missies mist. Maar hier is dus geen vaste regel in. De wereld waarin je vertoeft, bevat ook iets te weinig landmarks om efficiënt je weg in te vinden. Een kaart krijg je al evenmin. Resultaat: Je loopt de hele tijd verloren op zoek naar zijpaden en tegelijk krijg je stress van de monotonie omdat je mogelijk zo’n pad over het hoofd zag. Dat vervelende gevoel bereikt zijn dieptepunt in hoofdstuk drie, waar alles een besneeuwd bos is zonder al te veel andere elementen. En het wordt vanaf dan echt nooit beter, ook al worden de levels steeds groter en groter.

Een spijtig probleem, want zoals gezegd zijn er leuke zijmissies en NPC verhaallijnen die echt wel de moeite waard zijn. Zonder te verkennen hadden we nooit met vier legendarische draken kunnen knokken, maar tegelijk was dat verkennen een regelrechte sleur. Black Myth: Wukong had ofwel betere, compactere levels moeten maken of dit gedeelte volledig moeten weglaten en de Asura’s Wrath-toer op moeten gaan. Het eerste vergt echter nog meer middelen (en voor een eerste game hebben ze echt wel al veel gedaan), en het laatste staat actief in de weg van het designdocument om dit tot een actie-RPG te maken. Dus ja, damned if you do, damned if you don’t. Toch wel verdomd jammer, want dit is één van de punten die Wukong van een haast perfect rapport houdt. Dat en…

Performance mode of niets

We winden er geen doekjes om, op technisch vlak is er nog werk aan de winkel. We zitten gelukkig niet in onspeelbaar gebied, maar afhankelijk van je versie is het opletten. Deze review kwam tot stand op PS5, op performance mode om precies te zijn. Quality mode en zelfs balanced zijn absoluut onspeelbaar voor dit genre, met een framerate die met moeite 30 fps haalt, laat staan 20 in sommige gevallen. Het is bloedmooi in de screenshots, maar hoogst onpraktisch op eender welk ander moment. Performance mode lost dit voor een deel op, maar durft ook al eens onder de 60 fps droppen en bevat dan op zijn beurt een hoop belichtingsproblemen die dan niet de gameplay storen maar wel de immersie breken. Crashes hebben we in de 60 uur spelen enkel voor gehad in quality mode, al waren dat er slechts een handvol.

Op pc horen we van concullega’s wel dat het wat erger kan zijn, afhankelijk van je configuratie. Crashes op vaste plaatsen zonder echte oplossing dan alles op low te zetten voor dat stuk, onverklaarbare framedrops, texture popping, … Verre van een vlekkeloze ervaring. Zoals steeds is dat zeer afhankelijk van je setup en driverversies, maar een gewaarschuwde gamer is er twee waard. Op technisch vlak kan Black Myth: Wukong best nog een patch of twee gebruiken.

Af en toe zijn er ook gewone technische vergetelheden. Denk aan naden tussen twee rotsen waar je de onderkant van de wereld door ziet of onzichtbare muren die niet al te nauw aansluiten en je out-of-bounds laten gaan. Dat soort probleempjes. Opnieuw niets dat de ervaring echt schaadt, maar het gebeurt vaak genoeg dat we het moeten vermelden. In contrast met de zotte cutscenes komen deze foutjes nogal onprofessioneel over.

Speel in het Chinees!

Audio- en sounddesign zijn in Wukong van hetzelfde kaliber als de visuele presentatie. Prachtige biwaballades en benevelende tempeltonen transporteren je zonder probleem naar het verre Oosten. Net zoals voor de modellen en het verhaal, heeft Game Science extreem goed opgelet om ook het geluid van de Chinese cultuur in al zijn pracht met de wereld te delen. Die rustige melodieën worden met evenveel talent afgewisseld door wervelende composities voor de vele gevechten in het spel. Die zijn ietwat verwesterd in structuur en ritme maar bevatten nog perfect die mystieke atmosfeer van Aziatische folklore. Niet elke baas krijgt zijn eigen nummer, want dan was de soundtrack 8 uur lang, maar zij die ertoe doen hebben wel een uniek nummer. Het zorgt in ieder geval voor een magistraal gevoel dat perfect en coherent past bij de prachtige visuals van het spel.

Ook wijden we graag een kleine paragraaf aan de voice acting. Specifiek om je aan te raden het spel vanaf seconde 1 in zijn originele taal te zetten. De Engelse voice acting levert degelijk werk, maar de dialogen en vele gedichten komen pas echt tot hun recht in het Chinees. Bovendien heeft de Engelse voice acting last van slechte lipsync, wat het (al dan niet gewenst) gevoel geeft oude Hong Kong cinema te zien. Het enige wat je mist als je Engels mijdt, zijn de uitspattingen die sommige vijanden hebben tijdens het knokken. Die hebben geen ondertitels en mis je dus, al is ondertitels lezen in het heetst van de strijd nog een ander paar mouwen.

One and done

Black Myth: Wukong is dus een geweldig avontuur dat je lang zoet zal houden. In rechte lijn ben je zo’n 35 uur zoet met de zes hoofdstukken van het spel. Wil je alle bazen zien, dan mag je gerust 60 uur tellen. Als je tenminste kan leven met het minder dan gemiddelde leveldesign. Een mooie levensduur dus voor een eerste titel van dit kaliber. Eens je rond bent, is de kous wel zo goed als af.

De herspeelbaarheid is intrinsiek pover. Ja, er is een NG+-modus waar je al je spullen behoudt en de bazen wat sterker zijn, maar fundamenteel verandert er niets aan je ervaring. Bazen hebben dezelfde aanvallen en zwaktes, maar gewoon wat meer HP. Er is ook geen enkel extra einde of alternatief pad in NG+. Het enige nieuwe zijn wat wapenupgrades. De toegankelijkheid speelt Wukong hier ook nog wat parten. Aangezien je je hele build kosteloos en in een handomdraai kan wisselen – en het spel dat ook verwacht – is er geen echte reden om opnieuw te beginnen. Er zijn ook niet zoveel vaardigheden in de skilltree, dus tot level 999 grinden is ook vrij zinloos. Ga je voor 100%, dan heb je op een toertje alles gezien dat Black Myth: Wukong te bieden heeft. Tenzij blijkt dat er nog extra geheime bazen in zaten die iedereen gemist heeft, natuurlijk. Een DLC zou met de hallucinante verkoopcijfers een no-brainer zijn, maar dat is nog niet bevestigd. Of je hiervoor dus best je file op NG behoudt of niet, zal je voor jezelf moeten uitmaken.

In ieder geval is Black Myth: Wukong een geweldige en prachtige ervaring, en al zeker voor een allereerste game. De AAA-prijs is zijn levensduur wel waard, maar op technisch en inhoudelijk vlak is het niet helemaal vlekkeloos. Desalniettemin maken het vechtsysteem en de gevarieerde boss designs veel goed. Als je deze review leest, is de kans groot dat je nog twijfelt, in welk geval ons advies is te wachten tot het €50 of minder zou kosten. Gezien het succes is een kortingsperiode haast onvermijdbaar, dus sla dan je slag. Kan je echt niet wachten, ga er gerust voor, maar controleer op pc toch goed of je machine het aankan en of je drivers up-to-date zijn.

Wablieft? Meer actie-RPG’s? Maar natuurlijk!…

• Gestalt: Steam & Cinder wil Hollow Knight achterna maar kan het niet helemaal
• Ender Magnolia belooft een leuke metroidvania te zijn met een eigen identiteit.
• Elden Ring kreeg onlangs nog een magnifieke DLC als afsluiter
• Stellar Blade deed het allemaal perfect, op origineel zijn na.
• No Rest for The Wicked combineert actie en platformen slim met isometrisch perspectief.