La nuit se traîne review: vinnige Belgische actiethriller

Michiel Blanchart komt de Belgische filmindustrie binnengestormd met zijn eerste langspeler, La nuit se traîne. Dat levert een onderhoudende actiethriller op met diepgang, een gouden hoofdpersonage en knap gebruik van onze hoofdstad.

Deuren openen

In Brussel is de nacht gevallen, maar niet iedereen slaapt. Een Black Lives Matter-protest tegen politiegeweld lokt kwade burgers en heel wat politie naar de binnenstad. Student wetenschappen Mady (Jonathan Feltre) houdt zich ervan weg. Om zijn studies te financieren, heeft hij namelijk een bijbaan als slotenmaker. Wanneer Brussel sluimert, helpt hij mensen uit de nood. Een van die pechvogels die zichzelf buitensluit, is Claire (Natacha Krief). Het klikt wel tussen haar en Mady, dus wanneer Claire niet meteen kan betalen, wacht hij geduldig in het appartement terwijl ze geld afhaalt.

Blanchart toont ons meteen een aantal details van het appartement waar Mady rustig doorheen slentert, en je weet meteen: dit is foute boel. Een gevecht en dode nazi later slaat hij op de vlucht, en beseft hij niet dat hij sporen achterlaat. Als hij de politie wil bellen, herinnert het nieuws hem eraan dat de politie niet altijd de vriend is van zwarte jongeren. Hij durft de politie niet meer te bellen, en daar heeft hij nog een goede reden voor.

Hij gaat dus maar op zoek naar Claire. Alleen komt hij al snel in het kluwen van een bende terecht, onder leiding van Yannick (Roman Duris, L’auberge espagnole, Les trois mousquetaires). Het geld van de dode nazi moeten zij betalen aan hun geldschieter, en Yannick acht Mady verantwoordelijk. Hij moet het geld recupereren om de gevolgen niet te dragen. Maar er blijkt nog een bendelid te zijn met bijbedoelingen. Théo (Jonas Bloquet, The Nun, Elle, Filles de joie) heeft dus een extra reden om Mady te vinden.

Brussels by night

Het wordt een kat- en muisspel door de straten van Brussel. Actie ligt Blanchart goed. Hij laat Mady en Théo de stad afschuimen, maar niet de toeristische plekken die je zou verwachten. Brussel door het oog van een local die van de stad houdt, dat valt op. De locaties zijn mooi in beeld gebracht en deden me in dat opzicht soms denken aan The Batman – een serieus compliment. Net als de binnensets zijn de Brusselse plekken goed gekozen voor actiescènes. De personages – stuntmannen – gebruiken alles in hun omgeving om de bovenhand te krijgen. Een beetje Jason Bourne in onze hoofdstad, dus. De stunts zijn soms wel heel erg goed voor een student, maar dat zien we door de vingers omdat het bij momenten zo’n lust voor het oog is.

Die onverwachte kunde wordt ook gecompenseerd door Mady’s persoonlijkheid. Hij doet zich doet zich niet stoerder voor dan hij is tegenover de bendeleden. Hij is bang en kwaad, en toevallig ook gewoon heel clever. Als Claire weer in het spel komt en de bedoelingen van Théo duidelijk worden, zie je Mady schipperen tussen geweten en zelfbehoud. Dat is een dosis herkenbaarheid die vaak ontbreekt in actiethrillers. La nuit se traîne toont ook hoe moeilijk het is om met je verleden te breken, ook als je dat graag wil. Dan is er ook nog het aspect van politiegeweld en de rol van de politie in onze maatschappij. Ook al lijkt het beeld van de ordediensten aan het begin duidelijk, toch blijkt alles niet zo zwart-wit. Al die aspecten geven de film welgekomen diepgang.

Veelbelovend

Michiel Blanchart toont zich dus zowel inhoudelijk als stilistisch als een veelbelovend talent. Hij gooide al hoge ogen met T’es Morte Hélène, zijn liveaction kortfilm die op de shortlist voor de Oscars prijkte. Voor La nuit se traîne kon hij daardoor een uitstekende cast aantrekken. Romain Duris is een Franse acteur die in Franstalig gebied heel erg bekend is, van onder andere rollen in L’auberge espagnole en de Les trois mousquetaires-films. Met zijn beperkte schermtijd zorgt hij voor een imposante en innemende verschijning, die de schurkenrol niet te eentonig maakt. Jonas Bloquet is een Belg en kon je zien in o.a. Elle en Filles de joie, maar de meesten zullen hem kennen uit The Nun. Hij mag dringend wat meer Belgische films doen, want als Théo maakt hij gebruik van zijn imposante fysiek om de kijker positief te misleiden. Op een paar manieren doet hij me denken aan die andere imposante Belg, Matthias Schoenaerts.

Relatieve nieuwkomers Jonathan Feltres en Natacha Krief zijn dus goed ondersteund, maar springen er zelf ook uit. Beiden hebben een naturel die perfect is voor hun personage. Kwaliteit vind je overigens in alle hoeken: ook Sam Louwyck en Nabil Mallat duiken op, Mallat zelfs vooral in de achtergrond.

Tot slot is er nog die andere gevestigde Belgische waarde: zelfs de vertraging bij de NMBS krijgt een opvallend belangrijke cameo. Een knipoog van Blanchart die België even wil salueren? Voor zijn volgende film trekt hij namelijk al naar de VS. Zijn succesvolle kortfilm wordt een Engelstalige langspeler geproduceerd door niemand minder dan Sam Raimi. Gelukkig voor ons liet Blanchart verstaan in Variety dat hij niet van plan is om daar te blijven. Wij zijn alvast benieuwd naar wat hij nog kan doen met en in ons land.

La nuit se traîne is vanaf 4 september te zien in de bioscoop.