The Crow review: eigentijdse herinterpretatie

The Crow, de film die onlosmakelijk verbonden is met Brandon Lee. Hoe maak je een remake van een film met zo’n tragisch achter-de-schermen-verhaal, alsook met zo een eigen visuele stijl? Door het behoorlijk anders aan te pakken dus.

The Crow vertelt het verhaal van Eric die terugkeert naar de wereld van de levenden. Hij herrijst om wraak te nemen voor zijn moord, maar ook voor die van zijn geliefde, Shelly. Vooral voor Shelly eigenlijk, de pijn van het verliezen van een geliefde is zijn grootste drijfveer.

Een donkere geschiedenis

Het is onmogelijk om het over The Crow te hebben zonder eerst terug te gaan naar het bronmateriaal. Als eerste is er de gelijknamige comic van James O’Barr. De reeks was een manier van O’Barr om de dood van zijn verloofde te verwerken. Zij is namelijk overleden na een ongeval met een dronken bestuurder. Het is de absolute willekeur en het bruuske verlies dat moeilijk was voor O’Barr en eigenlijk het centrale thema van zijn comic werd. Maar daar stopt de geschiedenis van The Crow niet.

Begin jaren 90 werd besloten om The Crow te verfilmen en Brandon Lee, zoon van Bruce Lee, werd gecast als Eric. Op een van de laatste draaidagen sloeg echter het noodlot toe. Door een fout met een prop gun werd Brandon Lee dodelijk geraakt. Jammer genoeg heeft iets soortgelijks zich in 2021 herhaald op de set van Rust. Gezien bijna alle scenes van Lee reeds gefilmd waren, is besloten om The Crow toch uit te brengen, deels als eerbetoon aan Lee. O’Barr heeft later nog laten vallen dat het overlijden van Lee heel het verwerkingsprocess van zijn verloofde opnieuw in gang heeft gezet en dat hij het betreurde dat hij de comic ooit schreef. Zonder zijn comic zou Lee er immers nog zijn. Alles rond The Crow heeft dus voor O’Barr een heel zware ondertoon.

Een niewe toon

De eerste taak in het rebooten van The Crow is visueel een andere richting uitgaan. Zowel de comic als de film uit 1994 baden in de ‘Edgar Allen Poe’-gothiek. Deze stijl is superherkenbaar en draagt sterk bij tot de dramatiek. In deze remake werd gekozen voor een meer eigentijdse setting waar nog steeds een soort rauwheid van afdruipt, al situeert zich dit meer in de vuilere achterbuurten van een grootstad.

Een belangrijk verschil met zowel het bronmateriaal als de originele film is de trigger van alles, namelijk de moord op Shelly en Eric. In de comics is het toeval, de absolute zinloosheid van hun dood, het verkeerde moment/verkeerde plaats-narratief overheersend. De machteloosheid van Eric en de onverschilligheid van de daders zijn een weergave van wat O’Barr effectief voelde. In 1994 werd de moord al iets meer geplaatst binnen een misdaadsetting. Maar zinloosheid was nog steeds een belangrijk element. In deze remake krijgt de dader echter meer achtergrond en motivatie, wat net een groot deel van de zinloosheid wegneemt. Voor mij was dit net een sterkte van The Crow en dit wordt nu deels onderuitgehaald door de moorden een reden te geven.

Waar deze remake wel duidelijk een verbetering geeft, is de relatie tussen Eric en Shelly. Zowel in de comic als in de eerdere film starten we na de moord en komen we eigenlijk niet bijster veel te weten over Shelly. In deze remake krijgen we meer tijd met Eric en Shelly. We krijgen ook een chronologisch verloop waardoor de moord eigenlijk pas op het einde van de eerste act gebeurt. Hierdoor hebben we Shelly beter leren kennen, al is dit volledig door de blik van Eric. Je voelt hierdoor meer mee met het verlies. Aangezien de moord deze keer in een groter geheel valt, volgt hierna eerder een soort wraakverhaal dat we kennen van John Wick en zijn ontelbare ripoffs van de laatste jaren, waardoor deze remake de poëzie van zijn voorganger mist.

Geloofwaardig duo

Qua casting zit deze versie van The Crow meer dan goed. Bill Skarsgård mag de rol van Eric op zich nemen. Als Pennywise in It: Chapter 1 & 2 toonde hij al een variëteit aan skills. Ook in Villains toonde hij reeds dat hij ook zonder schmink of masker een horror/thriller kan dragen. Buiten de visuele stijl is het personage van Eric het belangrijkste uit The Crow. Deze versie van Skarsgård voelt echter aan dan Lee’s versie. Dit wordt in de verf gezet doordat cinematograaf Steve Annis er ook voor zorgt dat deze versie visueel minder donker is. Eric is een tastbaarder personage in deze versie doordat we hem duidelijk en meer zien. Het gothische karakter van de eerdere versie speelde veel meer met schaduwen en suggestie om Eric zijn gevoel een invulling te geven.

Aangezien we meer tijd met Shelly doorbrengen, is haar casting in deze remake ook veel belangrijker dan in de vorige verfilming. De keuze om FKA Twigs te casten, in eigenlijk haar langspeeldebuut, is een gewaagde keuze. Maar het is een geslaagde keuze. Twigs haar versie van Shelly maakt van Eric een beter persoon. Je ziet echt hoe Eric openbloeit dankzij de aanwezigheid van Shelly. Het spel van Twigs komt geloofwaardig en naturel over en dit draagt echt bij tot de empathie die we als kijker voor Eric moeten hebben.

Jammerlijke franchise-poging

Vanaf de moord op Shelly komen we in een klassiek revenge-film-narratief terecht, al blijft de cinematografie uitgesproken anders dan we gewoon zijn. Aangezien Eric ook vermoord werd en niet enkel Shelly, wordt er ook een ‘tussenwereld’ gecreëerd waar Eric in vertoeft voor hij terug naar de wereld van de levenden keert. Hier is Kronos (Sami Bouajila) een soort spirit guide die Eric moet begeleiden in zijn missie. Hoe met dit soort purgatorium gespeeld wordt, doet heel hard denken aan wat we zagen in Guillermo del Toro’s Pinocchio.

Wanneer Eric terug op aarde komt, begint hij eerst met de kleine garnalen. Hier ontdekt hij langzaam dat hij eigenlijk onsterfelijk is. De gevechten die hij voert, zijn bijgevolg vrij bruut. Eric kan dan misschien niet dood, maar pijn voelt hij wel. Een geoefend vechter is hij ook, dus elegant zijn de gevechten ook niet. Bij bijvoorbeeld een Deadpool & Wolverine wordt er te makkelijk over het feit heen gegaan dat pijn nog een ding is, ook al ben je onsterfelijk. Daarentegen geeft het ‘superkrachten’-dingetje een voet achter de deur waarom hij blijft vechten. Bij een John Wick of Monkey Man vraag je jezelf regelmatig af hoe de helden nog kunnen rechtstaan. The Crow behandelt de gulden middenweg tussen deze twee. Al blijft het gratuit geweld van een John Wick de overhand halen ten opzichte van de eerder poëtische wraaksequenties uit de film uit 1994. De film sluit dan ook jammerlijk af met een optie naar een sequel. The Crow is echter in essentie een verhaal over verwerking van verlies en zou daarom ook met een stevig einde moeten afsluiten.

The Crow is vanaf 21 augustus te zien in de bioscoop.