Alien: Romulus review – het origineel waardig

Als het over de Alien-films gaat, heb ik altijd het gevoel dat er twee kampen zijn. Mensen die zweren bij de originele films en mensen die Prometheus en Covenant ook best goed vonden. Ik zat altijd in de tweede groep, terwijl ik na Aliens de originele sequels links liet liggen. Alien: Romulus zou ik ergens tussen de twee plaatsen, want Fede Alvarez maakt er zeker een memorabele ervaring van.

In space, still, no one can hear you scream

Qua verhaal was er van deze film nog niet veel geweten, buiten het feit dat alles zich afspeelt tussen Alien en Aliens. We beginnen echter in de ruimte, en in volledige stilte, wat je als kijker meteen op scherp stelt. Een schip haalt iets mysterieus binnen, waarvan je al gauw weet dat het foute boel is. We komen daarna terecht op een mijnkolonie van Weyland-Yutani, waar de zon letterlijk nooit schijnt. Rain (Cailee Spaeny, Mare of Easttown, Priscilla) probeert reisvergunningen te krijgen voor haar en haar broer Andy (David Jonsson, Rye Lane, Industry), maar hun werkquota worden opeens verhoogd, waardoor ze nog 6 jaar moeten werken.

Haar vrienden hebben echter een plan: ze willen naar de planeet Yvaga, waar ze een beter leven kunnen hebben. Maar die reis duurt 9 jaar, dus moeten ze in cryoslaap gaan. Ze hebben ontdekt dat boven de kolonie een achtergelaten schip zweeft dat nog cryopods heeft, maar om het schip open te maken hebben ze Andy nodig. Hij blijkt namelijk een synthetic te zijn die de vader van Rain ooit vond en programmeerde om voor haar te zorgen. Zodra ze op het verlaten schip aankomen, blijkt dat er een goeie reden was waarom het verlaten was – wij weten intussen al wat daarvoor verantwoordelijk kan zijn.

Jong talent voor de camera

Elke Alien-film volgt natuurlijk een bepaald stramien: een groep mensen belandt op een schip of planeet en wordt daar geterroriseerd door onze goede vrienden de facehuggers en/of xenomorphs. Maar Fede Alvarez (Don’t Breathe) en Rodo Sayagues geven er wel hun eigenheid aan. Ze baseerden het verhaal op een deleted scene uit Aliens over kinderen die op een kolonie speelden en vroegen zich af hoe hun leven er later zou uitzien. De wereld die ze in Alien: Romulus opzetten, voelt dan ook meteen heel echt en uitgebouwd aan, mede door het uitstekende dystopische production design van Naaman Marshall (Don’t Breathe, art director The Dark Knight).

Maar ook de onderlinge relaties zitten goed in elkaar. Ik was meteen betrokken bij de band tussen Rain en Andy. Daarnaast had je ook “leider” Tyler (Archie Renaux, Morbius, Shadow & Bone), die duidelijk een verleden heeft met Rain, z’n zus Kay (Isabela Merced, Dora and the Lost City of Gold, Madame Web), hun licht irritante neef Bjorn (Spike Fearn, Aftersun) en zijn vriendin en piloot Navarro (debutant Aileen Wu). Een compacte groep met elk hun eigen karakter, maar waarvan je je dus wel afvraagt wie er op het einde nog overblijft. Alvarez heeft alvast veel opkomend talent verzameld, en het is inderdaad eens een verfrissende keuze om jongeren in een Alien-film te zien.

De grootste pluim op acteervlak geef ik aan David Jonsson. Als de android van dienst heeft hij na Ian Holm, Lance Henriksen en Michael Fassbender wel grote schoenen te vullen. Toch doet hij dat met verve, zeker wanneer hij zich op het schip van een andere kant laat zien. Met momenten flitste hij zo van aandoenlijk naar berekend. Maar ook Cailee Spaeny is een waardige opvolgster van Noomi Rapace, Katherine Waterston en oppericoon Sigourney Weaver. Ze schuwt emoties niet maar is gepast badass als het erop aankomt. Daarnaast ook een speciale vermelding voor Isabela Merced, die bij velen toch ook wel een serieuze indruk zal nalaten.

Kwaliteit achter de camera

Zodra de groep op het ruimteschip zit (dat deels de naam Romulus heeft), dacht ik niet vaak verrast te worden, maar dat had ik toch verkeerd. Ook zit de spanning er zeker in, zelfs zonder jump scares. Zonder te veel te zeggen zijn er eigenlijk twee tikkende tijdbommen waartegen de groep moet strijden. Maar die spanning is ook voor een deel te danken aan het production design, dat met het schip geweldig werk levert. Het ziet er gepast retro uit en het is er vanzelfsprekend vaak donker, wat al meebouwt aan de sfeer, maar toch ziet het er ook goed uit met vaak diepe contrasten met het weinige licht.

Cinematograaf Galo Olivares (Gretel & Hansel) houdt ook zelden de camera stil maar zonder chaotisch te worden, met een paar vloeiende camerahoeken die me zijn bijgebleven. Componist Benjamin Wallfisch is ook een goed jaar bezig na Twisters. Zijn muziek blijft trouw aan de sfeer van de muziek van Jerry Goldsmith met een oldschool orkestrale score met eng koor en fluit op sommige momenten, maar ook wat elektronica naarmate de film vordert.

Het belangrijkste in een Alien-film zijn echter natuurlijk onze enge vrienden. De CGI in Alien: Romulus is bijzonder goed, vooral te zien in de buitenshots in de ruimte. Maar er zijn ook veel praktische effecten en dat valt echt wel op, op een goeie manier. Het hoeft geen verrassing te zijn als je weet dat een deel van de crew van Aliens aan deze film heeft meegewerkt. De facehuggers en xenomorphs zien er weer indrukwekkend weerzinwekkend uit, ook van dichtbij. Het make-updepartement helpt daar natuurlijk ook bij.

Gewaagd einde

Gore ontbreekt zeker niet, en zeker een twist op het einde zal menig kijker (maar misschien toch vooral mannen) in elkaar doen krimpen. Voor velen zal het misschien wat te ver gaan, net als een vergelijkbaar moment in een van de vorige films, maar ik vond het nog wel een “logisch” gevolg. Het levert zonder twijfel wel een van de meest memorabele en walgelijke momenten van deze film op.

Ik zag dus eigenlijk weinig minpunten in deze film, maar had er toch wel eentje die wat wrang aanvoelt. Dit is weer een legacysequel, en dat wordt vaak op natuurlijke wijze in het script verweven, maar op een bepaald moment absoluut niet meer. Hier vond ik opnieuw de ethiek van dit alles maar twijfelachtig, en is het ook een kleine retcon, al is het leuk voor fans en zijn de meningen vast verdeeld. Het helpt ook niet dat de uncanny valley hier nooit ver weg is. Het maakt van Alien: Romulus geen slechte film natuurlijk, integendeel zelfs. Dit is zonder twijfel een van de betere sequels en horrorfilms van dit jaar, maar had dat ook op zichzelf klaargespeeld. Fede Alvarez hield zich dus zeker aan de boodschap die hij kreeg van producer Ridley Scott:

Alien: Romulus is nu te zien in de bioscoop.