Trap review: gevangen in zijn eigen concept

Trap is de nieuwste telg van M. Night Shyamalan. Altijd spannend wat deze opmerkelijke filmmaker nu weer uit zijn mouw geschud heeft. Het is op voorhand vaak moeilijk te zeggen of hij een hit of een miss uitbrengt, maar je kan nooit zeggen dat zijn films niet altijd op zijn minst interessant zijn.

Het verhaal van Trap is vrij simpel, maar daarom niet minder geniaal. Cooper Adams gaat samen met zijn tienerdochter naar een optreden van popster Lady Raven. Het valt Cooper op dat er behoorlijk veel beveiliging aanwezig is en verneemt van een t-shirtverkoper dat de FBI hoopt om de seriemoordenaar ‘The Butcher’ op te pakken. Ze hebben namelijk een hint gekregen dat deze aanwezig zou zijn op het concert. Ongeveer gelijktijdig ontdekken we ook dat Cooper eigenlijk The Butcher is. Cooper heeft al snel door dat hij eigenlijk in de val zit. Vanaf nu volgen we hem in zijn poging om de concertzaal te verlaten en dit zonder dat zijn dochter door heeft dat er iets mis is.

Josh Hartnett (Oppenheimer, Lucky Number Slevin) domineert Trap als Cooper Adams. We volgen hem voornamelijk als vader en niet als seriemoordenaar waardoor het heel ongemakkelijk wordt als hij soms even snel wisselt tussen zijn twee levens. Zijn vriendelijke glimlachjes waar duidelijk iets niet aan spoort, zijn zeer entertainend als kijker. Harnett kan eindelijk echt tonen dat hij talent heeft voor komische timing. Dit wordt versterkt door een goede samenwerking met cinematograaf Sayombhu Mukdeeprom (Call Me By Your Name). Het is duidelijk dat Josh Hartnett vaker een film moet dragen.

Als popster Lady Raven castte Shyamalan zijn eigen dochter Saleka. Saleka had al eerder muziek verzorgt voor de serie Servant en de film Old, beide ook van M. Night Shyamalan. Ook voor Trap heeft ze 14 liedjes geschreven, die ook aan bod komen in haar setlist van het concert waar het grootste deel van de film zich afspeelt. Ze brengt het er zeker niet slecht van af in haar acteerdebuut, maar tegenover een Josh Harnett is het contrast toch groot. Qua looks past ze wel perfect in het Ariana Grande- of Olivia Rodrigo-plaatje, waardoor de setting wel geloofwaardig over komt.

M. Night Shyamalan had het idee om de vibe van een Silence of the Lambs te brengen naar een setting geïnspireerd op Taylor Swift haar Eras Tour. Hij schreef het script voor Trap vervolgens in een persoonlijk record van vijf en een halve maand. En dat is er misschien een beetje aan te zien. Het is een heel specifieke setting die zich ook limiteert in mogelijkheden. Het is belangrijk om even mee te gaan in de suspension of disbelief. Voor zij die op de Eras Tour geraakt zijn (proficiat) of op een concert van gelijke omvang, hebben wel een beeld van de drukte en ‘chaos’ die kan heersen in de zaal. Hier wordt een beetje makkelijk langs heen gewerkt om het verhaal te kunnen laten vorderen.

Trap is uiteindelijk ook geen al te serieuze film geworden. Het is een beetje goofy en dat maakt het net zo leuk. Volgens mij bevat Trap ook veel vaderliefde van M. Night. Het feit dat onze seriemoordenaar eigenlijk een liefhebbende vader is, komt meer naar boven dan zijn andere kant. De onnozelheid van Hartnett lijkt soms ook op klassieke dad-humor en op een vreemde manier is dat heel hartverwarmend. Uiteindelijk is Trap een van Shyamalans leukste films geworden, zeker sinds Split.

Haast je nog snel naar de bioscoop voor hij uit roulatie gaat.