Vampire Therapist review: durf jezelf blood te geven

Therapie is niet noodzakkelijk gemakkelijk, en al helemaal niet wanneer je een honderden jaar oude vampier bent! Hoe geef je het onleven nog zin en welke problemen die je als levende ziel had, blijven nog sluimeren in je bloeddorstige lichaam? Oh, dat is labeling… Vampieren doen er goed aan zichzelf niet al te hard te beoordelen. Vampire Therapist neemt je mee in therapie en toont je een andere weg.

Een vampier komt bij de therapeut

In Vampire Therapist volg je het verhaal van de Amerikaanse cowboy-vampier Sam Wells, die zo’n 200 jaar oud is. Hij is op zoek naar gelijkgezinden die kennis hebben van de psyche, nadat hij zelf tot enkele inzichten is gekomen. Daarvoor wandelde hij 90 jaar lang in de wilde natuur in Amerika. Het zet meteen de toon: vampieren hebben tijd. Sam komt aan in het Duitse Leipzig, bij de club Immernacht. Buiten leert hij een goth koppel kennen dat graag binnen wil maar de bouncer is niet zo vriendelijk. Na wat heen en weer kan Sam de bouncer overtuigen dat ze vrienden zijn en het koppel gaat de nachtclub verkennen. Ze komen later zelfs regelmatig op bezoek! Ondertussen gaat Sam op zoek naar zijn toekomstige mentor: Andromachos. Deze 3000 jaar oude Griekse vampier is bekend om zijn excellente therapiemethode gebaseerd op Cognitive Distortions, of cognitieve vervormingen.

Sam zelf gaat in therapie bij Andromachos (Andy). Omdat Sam aangeeft de onlevens van zijn medevampieren beter te willen maken, leert Andy hem hoe deze cognitieve vervormingen te herkennen zijn. Daar komt het spelelement in beeld. Je krijgt vijf vervormingen die Andy je eerst uitlegt, en waarmee je vervolgens je cliënten gaat helpen. Doorheen het spel krijg je meer vervormingen. Je kiest de vervormingen op voorhand waarvan je denkt dat die naar voren zullen komen in het gesprek. Andy is er steeds bij in een gesprek als meditatieve geest indien je een fout maakt en geeft je een duwtje in de goede richting. In totaal heb je vier clienten met elk hun eigen problemen en met telkens een invloedrijkste vervorming. Je helpt hen over een paar maanden heen, waarin Sam steeds beter wordt in het therapieproces.

Mysteries van de nacht

Uiteraard moet Sam als vampier ook eten, en dat kan niet anders dan met bloed. Immernacht is een selecte bar, waar enkel met toestemming bloed gedronken wordt. Maar het trekt ook de lustende levenden aan die hun bloed graag ter beschikking stellen in de kinkroom. Op die manier kom je enkele interessante figuren tegen, waarvan het achtergrondverhaal slechts gedeeltelijk aan het licht komt. De voornaamste waarvan we meer willen weten is Panoptibella, die Sam in het oog houdt. Maar ook Crimson, de barvrouw, is een prevelent karakter waar we wel meer van horen. Ze is zo een beetje Sams gids in de Europese cultuur, waarmee hij niet bekend is. Ook heeft Sam een notitieboek waar hij zowel over zichzelf, de cognitieve vervormingen en zijn cliënten schrijft. Het doet dienst als naslagwerk voor de speler, en bevat soms interessante inzichten.

Dit is een visuele novelle en neemt je daarom ook vrijwel volledig on-rails door het verhaal mee. Je hebt af en toe antwoordopties, maar meestal moet je ze allemaal vragen of maakt het niet veel uit. Toch was dit nooit een probleem, het verhaal bleef interessant. Enkele wendingen waren onverwacht, sommige thema’s heel diep en moeilijk behapbaar. Dit werd aan de hand van de cognitive vervormingen en de setting (vampieren met verschillende culturen en achtergronden) telkens positief en af en toe heel vermakelijk gebracht. De verschillen in cultuur en taal, zoals bij een Venetiaanse Signora, waren vaak ludiek en dat vonden de personages zelf ook. De stemacteurs deden dan ook een fenomenale job, het brengt de personages tot leven en de emotie druipt van het scherm.

Bloed en spelen

Om het geheel af te wisselen zijn er enkele mini-games. En daar merk je dat Vampire Therapist de bal mis slaat. Er zijn er in totaal slechts twee, namelijk bloeddrinken en mediteren. Bloeddrinken is gewoon een stel tanden dat op en neer beweegt voor een bloodgelegde nek en je klikt om te drinken. Er is niet alleen niets aan, maar je kunt het ook gemakkelijk fout doen zonder te weten waarom. En dan is er mediteren. Dit dient ertoe Sams negatieve gedachten los te laten. Dit moet met een controller gespeeld worden maar de knoppen zijn niet duidelijk en het werkt ook niet consequent op dezelfde wijze. Daardoor wordt het een langdradig ‘hopen dat je er snel vanaf bent’ in plaats van een adempauze tussen therapiesessies in.

Overdag legt Sam zich te slapen in een geleende luxueuze kist. Daarin verschijnen doorheen het verhaal steeds meer kleinigheden die de cliënten aan Sam geven, wat een erg leuk detail is. Iedere morgen kan je kiezen tussen een paragraaf uit een boek lezen of tv-kijken. En dit tv-kijken kun je letterlijk nemen! Als je deze optie kiest, verschijnt er op het kleine schermpje voor je een aflevering van een serie waarvan de filmrechten vervallen zijn. Zo zijn er bijvoorbeeld Betty Boop of The Tree Stooges. De verwondering was groot toen er echt iets kijken was op dat kleine tv’tje, maar het past wel in het kader van Sams onsterfelijkheid.

De scherpe kantjes

Het verhaal sluit niet af met al je cliënten geholpen, en Sam geheeld, in tegendeel. Het einde is open en de ontwikkelaar geeft letterlijk aan graag een tweede spel te maken. Het spel duurt in totaal zo een 10 tot 12 uur, en dat is goed zo. De aanzet voor een tweede spel is goed en interessant en de ontwikkelingen in het verhaal zijn intrigerend. Maar het is thematisch af en toe zwaar en vraagt ook om zelfreflectie. Voor slechts 14,79 euro is dit zeker in balans. Jammer genoeg zijn er technisch een heleboel problemen, maar niets dat het spel onspeelbaar maakt. De combinatie van controller, muis en toetsenbord is noodzakelijk want sommige delen zijn niet met de ene of de andere wijze te spelen. Dit in combinatie met slechte aangave van knoppen maakt het af en toe frustrerend. Er was ook een achievement die niet werkte, alhoewel er zeker aan de eisen was voldaan.

Daarnaast zijn er visueel ook een boel kleine dingen. Het gordijn dat wel of niet valt tussen gesprekken, de tekst die soms snel verschijnt voordat een gesprek start en dan weer verdwijnt. Er is ook geen cloud-save dus je bent gebonden aan het apparaat waar je het spel opstartte. Maar niets dat het verhaal teniet doet of de flow tegengaat. De ontwikkelaar heeft tijdens deze review al een update uitgebracht en hopelijk komen er meer. Hierbij moet ook aangeduid worden dat het een erg klein team is en dat dit hun eerste spel is. Er is dus goede hoop dat ze deze problemen er nog uithalen en in hun volgende titel veel vooruitgang boeken.

Om je tanden in te zetten

Wanneer je op zoek bent naar een goed verhaal, open bent voor wat introspectie en een goeie dosis humor met een vleugje sexy, dan zit je met dit spel goed. De stemmen zijn heel goed gedaan, de cliënten zijn interessant en het uitvissen van de cognitive vervormingen geeft je voldoening. Omdat het vampieren zijn, kun je ook wat afstand nemen tot de soms zware onderwerpen. Na een tijdje wordt het toch wat eentonig. Het is daarom goed dat het spel zo rond de 10 uur duurt. De achievements doen goed dienst als extra motiverende doelen tijdens het spelen. De mini-games en de besturingsproblemen zijn een groot minpunt, net als misschien wat problemen met de achievements. De visuele problemen zijn aanwezig maar beïnvloeden het spel gelukkig verder niet. Wie op zoek is naar de volgende Dream Daddy zal echter op de honger blijven zitten. Vampire Therapist gaat wel degelijk over therapie en niet over relaties. Het is absoluut wel een spel waar je op het einde een goed gevoel aan overhoudt.

Meer over videogames?

• Waarom niet een ander soort oneindig leven ontdekken in Nobody Wants to Die.
• Het onleven kun je ook (opnieuw) beleven in de DLC van Elden Ring – Shadow of the Erdtree.
• Opzoek naar iets rustigers? Verschuil je in de schaduwen in Schim.
• Iets helemaal anders kun je vinden bij Tiny Terry’s Turbo Trip.