The Bikeriders review: leer en loyaliteit

Keer terug naar het Chicago van de jaren ’60 met The Bikeriders. De nieuwste film van Jeff Nichols (Mud, Loving) volgt het leven van een motorclub door de ogen van Kathy, een vrouw die getrouwd is met een van de leden, Benny. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Danny Lyon, die zelf het leven van een motorclub van dichtbij documenteerde.

The Vandals

Het verhaal begint bij Benny (Austin Butler) die lid is van de motorclub The Vandals. Hij zit in een cafeetje en zorgt al snel voor ruzie met enkele klanten. De transitie wordt even later gemaakt naar zijn vrouw Kathy (Jodie Comer) en vanuit haar perspectief vertelt ze over het leven binnen de club. Ze wordt geïnterviewd door Danny (Mike Faist), de fotograaf die het bendeleven doorheen de jaren ’60 in beeld brengt.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek, maar de algemene verhaallijn is fictief. Er werden foto’s gemaakt en interviews afgenomen van Kathy en de leden, die voor de grootste inspiratie zorgden. Alles daaromheen werd door Nichols bedacht. De film laat vooral de evolutie van de club zien. 

Johnny (Tom Hardy) is de oprichter van de club en beschouwt Benny als zijn chouchou. Er zijn nog enkele andere nevenpersonages die tot de club behoren, zoals Cal (Boyd Holbrook) en Brucie (Damon Herriman). Nichols’ trouwe partner Michael Shannon kan natuurlijk ook niet ontbreken. Hij speelt ook een lid van de club. Ik heb ook nog veel lof voor Funny Sonny, gespeeld door een grappig uitziende Norman Reedus. Hij maakt een echte indruk.

Balanceren

De club start klein, maar groeit snel. Het breidt zich uit in zogenaamde ‘chapters’ in andere districten. Die groei zorgt natuurlijk ook voor wrevel onder bepaalde leden en die spanning wordt steeds meer voelbaar bij Johnny die de club moet zien te navigeren. Hij heeft Benny op het oog als zijn opvolger.

Kathy leert Benny kennen in een kroeg waar de leden zitten en wordt – op een cliché manier – verliefd op hem en ze trouwen even later. Ze moet nu de gevolgen dragen van het samenzijn met een berucht iemand. Het was dan ook mijn verwachting dat de film de nadruk zou leggen op hen, maar eigenlijk draait het vooral om de club zelf.

Daarom had de film beter één bepaalde weg kunnen inslaan dan de twee te laten kruisen met elkaar. De dagelijkse sleur en avonturen van de bendeleden slaan dan ook het best aan. Het liefdesverhaal is eerder voorspelbaar en brengt geen super meegaand gevoel met zich mee. Butler en Comer hebben wel een geloofwaardige chemie met elkaar.

Charisma

Het is vooral het charisma van de hoofdpersonages dat je intrigeert. Ik ben blij dat Hardy eindelijk weer eens een boeiende rol speelt, na de voorbije en ondermaatse Venom-films. Hij neemt een overdreven accent aan zoals hij wel al eens vaker doet (The Dark Knight Rises, Peaky Blinders). Bovendien maakt hij de scènes intens door zijn fysieke spel en expressieve ogen. Daarom is hij voor mij ook een van de beste acteurs die hier op de planeet rondloopt. Hij weet elke rol uniek te maken. Hij draagt als geen ander zo macho een leren jasje. De nieuwe Marlon Brando, kunnen we wel stellen (knipoog als je de film gezien hebt).

Butler en Comer tonen ook hun charisma. Comer is haast onherkenbaar door haar flamboyant haar en Midwest-accent. Butler oogt dan weer cool door zijn looks en praat heel langzaam, ook al voelt dat soms overdadig. Zoals ik al aangaf wordt hun relatie wel belicht, maar het had toch iets origineler gekund. Het volgt een bekend patroon: alles gaat goed in het begin, er ontstaan ruzies, en uiteindelijk komen ze weer bij elkaar.

Als ik een van de drie als het prominente hoofdpersonage zou aanduiden, is het voor mij Johnny. Ik ga niet klagen, want ik dacht dat Hardy minder in beeld zou komen. Je ziet zijn personage veranderen door de moeilijkheden binnen de club die hij moet oplossen. Hij rekent daarbij op Benny, die moet kiezen tussen de liefde of loyaliteit aan zijn club.

Ronkende motoren

Wat natuurlijk veel in beeld wordt gebracht, zijn de motorfietsen. Het geeft ergens een rustig gevoel om een groep van 10 tot 15 leden door de straten te zien rijden met bijpassende rock- en popmuziek van dat tijdperk. Nichols laat het er echt mooi uitzien. Je zou meteen zelf op een motorfiets willen kruipen en langs de straten scheuren.

Toch is het geen overweldigende film met veel nieuws. Het is redelijk voorspelbaar, maar makkelijk te volgen. Bepaalde wendingen geven schwung aan het verhaal. De personages zijn allemaal interessant en leuk. Zoals ik al zei, werkt de film het best als het voornamelijk focust op de dialogen tussen de leden onderling. Er zijn af en toe vechtscènes die voor sensatie zorgen.

The Bikeriders kon misschien wel nog iets wilder zijn. Ondanks de R-rating blijft hij nog braafjes. Zowel het taalgebruik als het geweld zijn niet overdreven. Dat werkt wel, maar met beruchte motorrijders op de voorgrond, kon het misschien net dat tikkeltje meer zijn. Het laat vooral de schoonheid en glorie zien van een motorclub, maar natuurlijk ook de meedogenloosheid. Filmmaker Nichols levert puik werk om dit in beeld te brengen.

Out in the streets

Dit moet toch wel de machofilm zijn van 2024. De rijdende bendeleden met hun crewvesten zijn tof om naar te kijken. Je kan dan misschien niet de uitlaatgeur ruiken door het scherm, maar je voelt wel de sfeer binnenkomen. De film heeft goeie acteerprestaties, mooie cinematografie en een passende soundtrack. Tijdens de credits worden er een aantal echte foto’s getoond van enkele leden. Daarbij speelt het liedje Out in the Streets van The Shangri-Las. Wat een schijf. Het speelt na enkele dagen nog steeds in mijn hoofd.

Over het algemeen heeft Nichols een zeer toffe film neergezet. Ik ben vooral blij dat Hardy na al die jaren nog eens kan laten zien waarom hij mijn favoriete acteur is. Kijk de film vooral voor hem. Dat is natuurlijk subjectief, dat weet ik. Je kan natuurlijk ook The Bikeriders gaan zien als je geïnteresseerd bent in de VS in de jaren ’60, motorclubs en alles wat daarmee samenhangt. Knap werk, Nichols.

The Bikeriders is nu te zien in de bioscoop.