Deadpool & Wolverine review: geslaagde bffs

Deadpool & Wolverine is een feest voor mensen die heel erg online zijn en tegelijk ingewijde Marvelfans, en dan hebben we het niet enkel over het cinematisch universum dat begon met Iron Man. Dat ontdekte ook de vrouw naast ons op de première die tickets won bij Radio2 en vooral fan is van biopics. Ze snapte geen jota van de film, maar zelfs zij is blijven zitten en vond het “leuk dat het niet te serieus was”. Deze film vindt het plezier, de tegendraadsheid en absurditeit in het multiversum.

Tijdlijn redden

Laten we wel met de deur in huis vallen. Als je nog nooit een X-Men- of Deadpool-film zag en Loki gemist hebt, ga je het moeilijk hebben. Maar zijn we dat stadium niet al lang voorbij in het Marvel Cinematic Universe? Zeker nu Wade Wilson ofte Deadpool (Ryan Reynolds) erbij komt. Hoe dan? Wel, door auditie te doen bij een woordvoerder van de Avengers. (We gaan niet zeggen wie.) Wanneer hij geweigerd wordt omdat hij er niet klaar voor is, wordt hij neerslachtig. Zijn relatie met Vanessa (Morena Baccarin) loopt op de klippen en zes jaar later is hij definitief superheld af.

Of toch tot de TVA (Time Variance Authority) hem opspoort. Zijn tijdlijn is langzaam aan het afsterven omdat Wolverine, het ankerwezen van hun universum, gestorven is. In Logan, een nagenoeg perfecte film, weet je nog? Het TVA-sectiehoofd, Mr. Paradox (Matthew McFadyen, Succession), wil het proces versnellen en orde op zaken stellen. Dat is buiten Wade gerekend, die zijn tijdlijn wil redden door een nieuw ankerwezen te vinden. Een andere Wolverine (Hugh Jackman!!).

Humor redden

Ik ga eerlijk zijn: het plot gaat aan honderd per uur en valt zelfs net na de film nog moeilijk te reconstrueren. Komt erop neer dat de andere Wolverine een duister en eenzaam leven heeft geleid, en ook hij graag een paar dingen veranderd wil zien in zijn tijdlijn. Maar Deadpool en Wolverine worden in hun queeste om Paradox te dwarsbomen zélf gedwarsboomd door Cassandra Nova (Emma Corrin, The Crown), de verbannen tweelingzus van Charles Xavier die zich wil wreken.

Het is dus ingewikkeld, maar in het moment laat je je helemaal meevoeren. Deadpool & Wolverine doet wat velen hoopten van Doctor Strange and the Multiverse of Madness: eens goed losgaan met het concept van het multiversum en de gigantische catalogus van Marvel en Marvel Studios. Ja, er zijn verwijzingen en cameo’s waar ik licht van ging schreeuwen. Het inherente metagehalte van Deadpool doet daar nog een schep bovenop. De internetgeneratie die weet wie Ryan Reynolds, Hugh Jackman, Kevin Feige en co zijn en hoe die zich tot elkaar verhouden, krijgen ook heel wat grappen toebedeeld.

Het is bij momenten verwonderlijk waar de scenaristen, onder wie Reynolds en regisseur Shawn Levy, mee wegkomen. (Ik heb een paar keer aan Barbie gedacht.) De humor van Deadpool is in het voornamelijk kindvriendelijke MCU dus messcherp gebleven, wellicht tot opluchting van velen. Nu ook Jackman de f-woorden in het rond laat vliegen, krijgt de norse mutant nog een extra impuls. De film is ongelofelijk grappig, toch als je van die bekende humor en verwijzingen houdt.

Deadpool is altijd Reynolds’ droomrol geweest, en dat straalt hij nog altijd uit, zeker in de grotere speeltuin van het MCU. De acteur hoopte al jaren op een samenwerking met boezemvriend Jackman — het lijkt hen beiden deugd te doen. Wolverine is nog een pak droger dan we hem al zagen, en een pak kwader. Bij die basisemoties had het kunnen blijven, maar beide acteurs houden van hun personages en begrijpen wat ze met die emoties verstoppen.

Zowel Reynolds als Jackman halen moeiteloos sympathie in me naar boven. Er zijn zo genoeg momenten van betekenis voor hun personages — en hun vertolkers — om het geheel nog in balans te houden. Bovendien verwelkomt Deadpool & Wolverine dan wel een paar personages in het MCU, maar het eert ook het Marveltijdperk dat ervoor kwam (toen 20th Century Fox nog bestond en de rechten had op de X-Men en Deadpool). Een beetje oneerbiedigheid waar het kan en eerbied waar het nodig is.

Demonstratie

Deadpool & Wolverine is zo de perfecte zomerblockbuster voor een nichepubliek. Net zoals de vorige Deadpools is er een soundtrack aan meezingers van alle slag — en vooral een heerlijke gebruik van Madonna’s Like a Prayer. Levy neemt de regie over van David Leitch (The Fall Guy), maar de actie is nog altijd inventief en duidelijk in beeld gebracht. Geen wirwar aan bewegende shots om gebrekkige stuntcoördinatie te verdoezelen, maar een demonstratie van wat ze kunnen. Zeker met dank aan stuntsupervisor George Cottle (Oppenheimer en veel Chris Nolanfilms, Spider-Man: No Way Home).

Daarnaast laten ook de visuele effecten, die de laatste tijd niet altijd top waren bij Marvel Studios, hier een goede indruk na, bijvoorbeeld bij de krachten van Cassandra Nova. Emma Corrin maakt trouwens wel indruk als de villain, ook al ligt de focus niet op hen. Ook Matthew McFadyen trouwens, die een meer komische kant van zichzelf laat zien. Er zijn natuurlijk nog uitschieters die we hier niet gaan verklappen.

Kortom, deze film is precies wat het vooraf beweerde te zijn, en slaagt erin het MCU weer wat doen op te leven. Hopelijk kunnen ze die impuls nu even vasthouden.

Deadpool & Wolverine is vanaf 24/07 te zien in de bioscoop.