Nobody Wants to Die review: heerlijk noir en dystopisch

Wij zijn niet vies van een goed noir-avontuur en waren dan ook verheugd toen Nobody Wants to Die aangekondigd werd. Een donker detectiveverhaal in een futuristische dystopie? Daar tekenen wij meteen voor. Kan het debuutspel van de Poolse studio Critical Hit Games ons bekoren? Geekster mijmerde over de ware ziel van de maatschappij en testte het voor jullie uit.

Lichamelijke dystopie

Nobody Wants to Die speelt zich af in 2329. Op een kleine 300 jaar is er veel veranderd op onze aarde. Niet enkel zijn chocolade, fietsen en niet-synthetisch eten elementen van het verleden, maar ook is het dankzij een revolutionaire technologische ontwikkeling mogelijk het bewustzijn van een mens van het ene naar het andere lichaam te verplaatsen. Ouderdom, ziekte en dood zijn dus zo goed als opgelost…Zolang je er het geld voor hebt. Lichamen zijn in deze kapitalistische dystopie immers niet onbeperkt voorradig en zijn daarom echte waardeobjecten geworden. Niet goed voor je lichaam zorgen is een misdaad en overal hangen posters dat je genoeg moet bewegen, geen drugs mag nemen en je tanden moet poetsen. Niet om je te helpen, maar in het geval dat iemand anders jouw lichaam zou kunnen nodig hebben. Beeld je maar eens in dat Musk, Trump, Poetin, Bezos, Biden, Zuckerberg of nog anderen op die manier eeuwig zouden kunnen leven…

Deze (heerlijke) dystopie gaat nog verder. Lichamen worden geveild, maar de prijs van de beste klasse lichamen (die bijvoorbeeld niet van een junkie komen) gaat meer en meer de hoogte in, waardoor gewone mensen geen kans meer maken en de rijken en machtigen een voorraad reservelichamen aanleggen. Bovendien is het verplicht om vanaf een bepaalde leeftijd (die steeds verlaagd wordt) minstens één extra lichaam aan te kopen. Kan je dat niet doen of kan je je abonnementskosten niet meer betalen? Dan worden al je lichamen in beslag genomen en mag jij al dan niet bewust in een memory bank gedumpt worden terwijl iemand anders er met jouw lichaam vandoor gaat en je leven zelf dus niet veel waard is. Het gaat allemaal nog verder, maar dat zou een grote spoiler zijn. Heel de wereld van Nobody Wants to Die is dan ook cynisch en nihilistisch, met maar hier en daar een sprankeltje hoop. Zo hebben we onze dystopieën graag!

Nobody Wants to Die is niet enkel heerlijk dystopisch, maar ook heerlijk noir. Jij speelt immers als de detective James Karra, een op non-actief gezet lid van het department of mortality. Als gunst mag hij de al dan niet belangrijke dood van een bijzonder belangrijke persoon onder handen nemen. James heeft echter, zoals het een personage in een noir-avontuur betaamt, een lak aan regels en autoriteit en besluit, in plaats van enkel het bewustzijn van deze man mee te nemen, de doodsoorzaak verder te onderzoeken. Zo komt hij terecht in een grimmige samenzwering vol hebzucht en egoïsme. Verder rookt en drinkt hij, en kan hij het niet laten om meermaals nihilistische monologen over de maatschappij of zijn huidige zaak af te steken. Hierdoor voelt vooral het eerste deel van het spel heel noir aan, hoewel de focus tegen het einde meer op de persoonlijke problemen van James ligt.

Nobody Wants to Die is een lineaire en soms dubbelzinnige ervaring

Het verhaal is een van de hoogtepunten van Nobody Wants to Die, of toch zeker in het eerste deel van het spel. Dankzij alle achtergrondinfo krijg je een beeld van deze vreselijke wereld, waardoor je er meer ingetrokken wordt. James zelf is een typische noir-detective, maar je moet zelf achterhalen wat nu de oorzaak is van zijn verschillende trauma’s en waarom hij op non-actief is gezet. Nobody Wants to Die laat een deel over aan de verbeelding of de intelligentie van de speler en is bij momenten opzettelijk dubbelzinnig. Hierdoor mis je wel een beetje een bevredigend gevoel bij het einde (en eigenlijk de laatste 20% van het verhaal, waar ook het noir-gedeelte minder aanwezig is), vooral als je het “slechte” einde krijgt. Doorheen het verhaal kan je immers keuzes maken die beïnvloeden hoe het spel zal eindigen. Er zijn twee grote mogelijke uitkomsten, met ook nog kans op een beetje variatie bij de laatste dialogen. In ieder geval zal de (opzettelijk?) onduidelijke oplossing van het verhaal voer voor discussie op het internet kunnen vormen.

Voor de rest is Nobody Wants to Die wel gewoon een lineaire ervaring en eerder een walking sim dan een echt denkspel. Je onderzoek komt altijd op dezelfde punten uit en je kan eigenlijk geen fouten maken. Zoals in L.A. Noire een zaak verpesten kan hier dus niet, wat een beetje jammer is. Wat we op een bepaald moment ook misten, is een soort case file met een overzicht van alle personages en namen. Gelukkig bleek dat enkel voor één bepaald hoofdstuk écht nodig te zijn. Ten slotte is de overgang naar een volgend hoofdstuk vaak héél abrupt, met gewoon een zwart scherm (waardoor ook de muziek en minstens eenmaal een laatste stukje dialoog volledig wegvalt).

Op foutloze rails

Qua gameplay verlopen je onderzoeken lineair. In een first person-perspectief behandel je een aantal crime scenes op zoek naar aanwijzingen die ofwel met het blote oog ofwel met je gadgets te vinden zijn. Naast een röntgenstraal of UV-licht heb je immers in de 24e eeuw ook een reconstructor. Met dit apparaatje kan je de crime scenes letterlijk een paar seconden tegelijkertijd hermaken. Dit is niet enkel virtueel, maar de lichamen en voorwerpen gaan ook terug in de tijd op basis van informatie die je gevonden hebt. Je kan daarna de gekregen data telkens vooruit- of terugspoelen op zoek naar het moment waarop een nieuwe aanwijzing te vinden is. Het is een unieke mechanic, maar je moet het (heel korte) minigame om dit te activeren wel véél doen. Het is ook een beetje jammer dat je soms echt wel moet gaan pixel hunten en je camera perfect moet draaien voor het spel aanvaardt dat je bijvoorbeeld het bloed dat op de grond ligt nader wil onderzoeken.

Tussen je crime scenes door krijg je een leuke versie van het klassieke evidence board, waarbij je tussen je vragen en de gevonden aanwijzingen de juiste verbanden moet vinden, maar zoals gezegd kan je hier geen fouten bij maken. Of toch, maar dan toont Nobody Wants to Die dat je fout bent en moet je het opnieuw proberen tot je verder kan. In dat opzicht is het dus meer Ace Attorney (maar zonder enige straf als je het fout hebt) dan L.A. Noire.

Druipend van atmosfeer

Het tweede meest positieve punt aan dit spel is de heerlijke sfeer. Die krijg je niet enkel door het verhaal zelf, maar ook door de passende muziek van Mikolaj Stroinski, de graphics en de art direction. Ook de voice acting is goed, hoewel er soms een beetje een raar contrast was tussen de toon van op elkaar volgende zinnen, vooral als de personages een cynisch grapje maakten. 

Vliegende auto’s (met een jaren ‘20-50 gevoel) in een stad vol grote wolkenkrabbers, nachtelijke momenten bij neonlichten in de regen, oubollige kranten, alcohol en tabak… Het ziet er niet enkel atmosferisch uit, maar dankzij de kwaliteitsvolle UE5-graphics nog heel mooi ook (hoewel de gezichten minder indrukwekkend zijn dan de omgevingen). Op PS5 hadden wij geen echte problemen of framedrops, of we nu op performance of quality mode speelden, maar soms kregen we een kleine glitch bij de reconstructor. Omdat een lichaam in de tijd terugging, kwam het terecht op dezelfde plek waar wij stonden en zaten we vast in het lichaam. Dit gebeurde een paar keer, maar gelukkig konden we altijd nog verder spelen zonder te herladen.

Nobody wants to die is een lineaire maar wel leuke noir-ervaring

Wij hebben intussen tweemaal Nobody Wants to Die uitgespeeld. Beide keren hebben we ons, helemaal ondergedompeld in een futuristische noir-sfeer, heel goed geamuseerd, en bij een tweede playthrough zorgt de kennis van de (al dan niet?) ware toedracht voor een extra interessante ervaring. Je moet het spel ook tweemaal spelen als je beide grote eindes wil zien, want er is géén chapter select, er zijn jammer genoeg géén manual saves en je krijgt slechts één autosave. Een eerste playthrough kost je een goede vijf uur, een tweede kan sneller gaan. Afgezien daarvan en van een paar kleinere mankementjes zoals de onmogelijkheid om fouten te maken en het feit dat het (misschien opzettelijk) niet helemaal duidelijk is hoe de vork nu in de steel zit, heeft Critical Hit Games een debuutspel afgeleverd dat druipt van een heerlijk dystopische noir-sfeer en dat we iedereen die houdt van (on-rails) detectiveverhalen kunnen aanraden. Het is er zo eentje om ‘s avonds met geen of slechts één licht aan in je kamer te spelen.

.

Geïnteresseerd in recente games?

• Schim is een unieke en creatieve puzzle platformer waarbij je van schaduw naar schaduw springt.
• Final Fantasy XIV: Dawntrail begint een nieuwe cyclus in het verhaal en is daarom wel wat lichter, maar nog steeds heel leuk.
• Powerwash Simulator: Alice’s Adventures neemt jou en je hogedrukreiniger mee naar Wonderland.
• Elden Ring: Shadow of the Erdtree is gewoonweg een gigantisch goede uitbreiding.