Kinds of Kindness review: absurd drieluik

Yorgos Lanthimos laat er geen gras over groeien, want hier is hij al met zijn nieuwe film Kinds of Kindness. Een film met drie aparte verhalen die onrechtstreeks met elkaar verbonden zijn. Emma Stone, Willem Dafoe en Jesse Plemons staan centraal binnen dit absurde drieluik. Elk van hen neemt telkens drie verschillende personages aan, maar het mysterieuze element is doorlopend terug te vinden in elk plot. Lanthimos drukt wederom zijn stempel als een unieke filmmaker, maar hij zal lang niet bij iedereen in de smaak vallen.

Machtsdynamiek

Het eerste verhaal heet “The Death of R.M.F.” en volgt Robert (Jesse Plemons), een man die geen grip meer heeft op zijn eigen leven door zijn baas Raymond (Willem Dafoe). Raymond plant elk aspect van Roberts leven tot in de kleinste details, waardoor Robert de autonomie over zijn eigen leven verliest. Raymond geeft Robert het bevel om een man met de initialen R.M.F. te vermoorden. Wanneer dit mislukt, komt hij in een lastig parket terecht omdat Raymond blijft volhouden dat het moet volbracht worden. Robert denkt niet in staat te zijn dit te kunnen waarmaken.

Het tempo zit alvast goed en je bent telkens benieuwd naar wat er verder gaat gebeuren. Het verhaal kan dan ook op een gepast moment stoppen. Het is rond en zo zit het eerste deel van het drieluik erop. Ongeveer 50 minuten vliegen voorbij.

Paranoia

We gaan verder naar het tweede verhaal van Kinds of Kindness, met als titel “R.M.F. is Flying”. Het valt meteen op dat het weer over diezelfde mysterieuze man gaat, maar nu met een andere invulling van zijn rol (Yorgos Stefanakos, hoofdzakelijk is hij geen acteur maar een kennis van Lanthimos). Plemons, Stone en Dafoe nemen ook andere rollen aan. Een handjevol nevenacteurs komt idem terug. Het volgt deze keer opnieuw Plemons, maar nu als politieagent Daniel die zijn vrouw Liz opwacht na haar terugkeer van een verdwijning op zee. Hij begint te vermoeden dat het niet zijn echte vrouw is. Dit leidt tot een paranoïde zoektocht naar de waarheid.

Dafoe speelt deze keer een kleinere rol als vader van Liz en naar mijn aanvoelen verschuift de focus meer naar Stone naarmate het verhaal vordert. De absurditeit neemt hier nieuwe hoogtes aan en kan een kantelpunt zijn voor sommige kijkers. Mocht je Poor Things vergeten zijn, dan word je eraan herinnerd door de seks die hierin meer naar de voorgrond komt. Het is niet zo prominent aanwezig als in Poor Things, maar de manier waarop het in beeld wordt gebracht met de droge stijl laat dan weer zien dat Lanthimos wel degelijk de bedenker is van de film. Of dat de beste associatie is voor de man, is nog maar de vraag.

Daniel zoekt manieren om de waarheid te achterhalen. Wat in het eerste verhaal nog als eerder rechtlijnig aanvoelde, maakt in het tweede verhaal dat je niet echt weet wat te verwachten. Een afgehakte duim, waanideeën over huisdieren die de dominante soort zijn, en opnieuw indringende muziek om de hartslag sneller te doen slaan. Dat zegt toch al iets?
Ook hier kan het verhaal op een gepast moment stoppen. Het tempo is iets trager en het is minder duidelijk wat nu echt de bedoeling was van dit verhaal. De donkere humor is duidelijk aanwezig. En dan komt er nog een verhaal!

Cultstatus

Het laatste deel heeft als titel “R.M.F Eats a Sandwich”. Ik raad je aan om even te blijven zitten als de credits lopen om te zien waarom deze titel eer wordt aangedaan. Hier volgen we Emily (Stone) en Andrew (Plemons) als twee leden van een sekte die op zoek zijn naar een vrouw om de doden te doen heropleven. In dit verhaal houdt Lanthimos zich echt niet meer in. Hij gaat nog meer expliciet te werk en bij momenten frons je even de wenkbrauwen. De focus gaat soms verloren door onnodig uit te wijken. Als je al meer dan 2 uur in zijn wereld zit, dan is het lastig om je volle focus erbij te blijven houden. Toch weet hij er op tijd iets in te smijten zodat je geïntrigeerd bent om te blijven kijken.

Ik heb tot nu toe nog niets gezegd over Margaret Qualley. Ook zij neemt telkens een kleine rol aan binnen elk verhaal van Kinds of Kindness. Ze doet dat heel goed en is tof om te zien spelen. In het laatste deel wordt ze belangrijk. Ze speelt een tweeling en stapt in een restaurant naar Emily en Andrew toe om te laten weten dat haar zus de vrouw is waar ze naar zoeken. De buit is nog niet binnen, want Emily zal niet zonder slag of stoot het eindpunt bereiken om het meisje te vinden en te kunnen overtuigen.

De zoektocht is weer een weg die niet rechtlijnig is. De sekte waar Emily en Andrew inzitten wordt ook belicht en heeft, zoals wellicht elke sekte, zijn vreemde kantjes. Emma Stone is deze keer het hoofdpersonage. In de eerste helft van de film was er eerder een mannelijk narratief en sindsdien is die vrouwelijk geworden. Je zou bijna vergeten dat Dafoe nog een rol heeft. Hij laat zijn subtiele, charmante kant zien als sekteleider. Enkele scènes met hem erin zullen mogelijk als nieuwe memes dienen voor het internet.

Zoals ik al aangaf, gaat de film all the way en lijkt het niet meer uit te maken wat er nog in voorkomt. Hoe absurder, hoe beter. Dat lijkt te werken. Ik denk dat je ook niet moet verwachten dat je überhaupt een realistische film zult zien. Een aantal stoeltjes naast me zat een vrouw met haar blote voeten uitgestrekt voor haar. Ik voelde eventjes een Quentin Tarantino-sfeertje hangen. Misschien vergiste ze zich van film, maar in ieder geval kan je dus ondanks de thematiek op een vrij comfortabele manier naar de film kijken, net zoals die vrouw.

Samenhorigheid

En dan heb je 2 uur en 45 minuten in de wereld van Lanthimos gezeten. Door de opgedeelde verhalen heb je telkens een nieuw plot en hoef je niet lang te wachten om het einde te weten. Daardoor gaat Kinds of Kindness snel voorbij. Het is geen immense film met de extravagante kostuums en achtergronden zoals in Poor Things, maar de film heeft wel een authentieke toon. Hoever is iemand bereid om vriendelijk te zijn? Het resultaat daarvan gaat alle kanten uit. De man met de initialen R.M.F. lijkt op zich een betekenisloze figuur, maar onrechtstreeks is het door die man dat alle verhalen tot hun eigen recht komen. Denk er maar eens over na.

De acteurs en crew moeten toch wel goed op elkaar zijn ingespeeld om dit klaar te krijgen. De scènes zijn goed geschreven, ook al gaat de focus soms verloren door onnodig uit te wijken. Over het algemeen is dit een goed neergezette film, die je volledig kan raken, maar evengoed braken.

Kinds of Kindness is momenteel te zien in de bioscoop.