Final Fantasy XIV: Dawntrail review – lichter maar nog steeds leuk

Dawntrail is intussen de vijfde uitbreiding van het bijzonder fijne Final Fantasy XIV: A Realm Reborn uit 2013. Na de spectaculaire finale van Endwalker is het tijd voor nieuwe avonturen, nieuwe locaties en nieuwe personages. Brengt Dawntrail nog steeds een fijne mix van een goed verhaal en bevredigende MMORPG-gameplay? Hoe doen de nieuwe toevoegingen in deze uitbreiding het? Zijn er meer dan 10 jaar na de release van het hoofdspel nog interessante nieuwe ideeën? Geekster moest in tegenstelling tot bij Endwalker deze keer géén veel te lange wachttijden trotseren om op de server te raken en testte het voor jullie uit.

Mentors

Zoals we al op het einde van de postgame-patches van Endwalker konden zien, wordt de Warrior of Light samen met een aantal van de (nu ex-)Scions gerekruteerd door een bezoekster van de andere kant van de oceaan. Wuk Lamat komt immers uit het verre Tural (te vergelijken met Noord- en Latijns-Amerika in onze wereld). Haar adoptievader, de Dawnservant, is van plan als leider van Tural op pensioen te gaan en heeft een wedstrijd tussen vier kandidaten uitgeroepen om zijn opvolger aan te duiden. Zo kom je terecht op een zonnig nieuw continent waar je verschillende opdrachten moet doen om de ware opvolger te bepalen. Sommige van deze opdrachten houden vechten in, maar de meeste zijn pas écht uitdagend met proeven zoals… koken en… handel drijven.

Als dit allemaal minder episch of dreigend lijkt dan de maar nipt afgeweerde vernietiging van het hele universum uit Endwalker (of zelfs de invasie van de Void uit de postgame-patches), dan heb je meteen de grote uitdaging van deze uitbreiding voor de makers begrepen. Endwalker was immers de schitterende apotheose en het einde van een cyclus bestaande uit het hoofdspel én vier uitbreidingen en het is bijna onmogelijk en oneerlijk om van deze vijfde uitbreiding evenveel te verwachten. Dawntrail moet ons met nieuwe personages en plotwendingen dus overtuigen evenveel te geven om een nieuwe reeks avonturen, maar behaalt – begrijpelijk – de hoge toppen van Heavensward, Shadowbringers en Endwalker zo goed als nooit. Er komen zeker een aantal emotionele of indrukwekkende momenten in Dawntrail voor, maar we zaten nooit met open mond van verbazing. Je zou het een instapmoment kunnen noemen, ware het niet dat je alle vorige avonturen moet beleefd hebben om aan deze uitbreiding te kunnen beginnen, maar het begin van een tweede cyclus is het dus wel. Dawntrail begint op dat vlak trager dan A Realm Reborn, maar tegen het einde zijn er toch een paar plotelementen die in latere patches of uitbreidingen verder verkend kunnen worden. 

Door de uitdagingen en de acties van de andere personages lijkt het in het eerste deel van Dawntrail soms alsof je in een amusante sportfilm uit de jaren ‘80 zit, met Wuk Lamat als de underdog (of eerder undercat) die in zichzelf moet geloven en minstens één boosaardig team dat meer en meer doet om haar te saboteren. Wuk Lamat is jong, onervaren en impulsief, maar heeft het hart wel duidelijk op de juiste plaats. Bereid je maar voor op véél (hartverwarmende) speeches over samenwerken en over andere culturen leren kennen en aanvaarden (wat ook meteen de ‘lichtere’ opdrachten in een ander daglicht stelt). Ook heb je in dat eerste deel bijna het gevoel dat je op vakantie bent, zowel door de tropische omgeving als door het kaliber van de uitdagingen. Je moet voor de verandering dan ook meestal eens niet de wereld (of het hele universum) redden en wat er gebeurt hangt eerder van Wuk Lamat af dan van jou. De inwoners van Tural behandelen je meer als een gewone avonturier dan als de legendarische Warrior of Light, wat best eens verfrissend is. Wuk Lamat is eigenlijk het echte hoofdpersonage van deze uitbreiding en vormt bijgevolg de emotionele kern, terwijl jij en je kompanen eerder een begeleidende rol spelen en haar helpen om alle culturen op haar continent te leren begrijpen. Voor jullie staat er in het begin zelfs zo weinig op het spel dat je met een aantal van je vrienden een soort competitie kan houden. Daarom is de meeste character development dan ook voorzien voor Wuk Lamat (die moet leren zichzelf niet met anderen te vergelijken maar op haar eigen unieke kwaliteiten te focussen), naast tegen het einde nog een beetje voor Krile en Erenville. 

Dawntrail heeft dezelfde pacing als de rest van FFXIV en valt wat in herhaling

Hoewel je begint met de opvolgingskwestie en dit wel eventjes duurt, blijft het daar niet bij. Je gaat tegen het tweede deel van het spel in zone 4 naar een andere locatie, en zonder het te spoilen willen we wel zeggen dat we eens goed moesten lachen met de omgeving, sfeer, muziek en de verandering qua genre voor het verhaal. Deze zone is jammer genoeg enkel een beetje filler, want in zone 5 en 6 wordt de knop alweer plotseling omgedraaid en is het allemaal meer scifi (met een paar leuke verwijzingen naar een bepaalde andere Final Fantasy). Dan probeert Dawntrail wel met een nieuwe dreiging de hoge toppen van Endwalker te bereiken, maar je zit nooit echt op het puntje van je stoel van spanning.

Een van de problemen van het verhaal van Dawntrail kwam al voor in de rest van Final Fantasy XIV: de pacing. Sommige stukken zijn immers wat langdradig en het blijft irritant als je, voor je de eindbaas doet, eerst nog in een nieuw gebied met onbelangrijke NPCs moet praten, blinkende voorwerpen op de grond moet zoeken of wat banale problemen moet oplossen. Op rustigere momenten of tijdens side quests, geen probleem, en dan past het ook bij de opdracht om andere culturen op het continent te leren kennen, maar niet als we op het punt staan het spel uit te spelen. Het moet zeker niet van het begin tot het einde actie en spanning zijn, maar soms heb je net zoals vroeger het gevoel dat ze het allemaal aan het rekken zijn om het te rekken (en zodat je uiteraard extra uren van je betaalde gametime erin moet investeren).

Een ander probleem zijn de antagonisten. Op zich zijn ze niet slecht en de character development van minstens één van hen is mooi gedaan, maar hoewel de uiteindelijke antagonist tragisch is en duidelijke redenen heeft om uitgeschakeld te moeten worden, hebben we het allemaal in eerdere uitbreidingen al eens gehad. Waarom een nieuwe cyclus beginnen als de motivatie van de antagonist en de sfeer van het laatste gebied al (meermaals!) voorgekomen zijn in de vorige cyclus?

Fijne ervaring

Uiteindelijk hebben we ons wel geamuseerd met het plot van Dawntrail. Er zaten wat fouten in, maar die waren nooit groot genoeg om onze zin om door te zetten tegen te houden. Ook konden we de verwijzingen naar die andere Final Fantasy op prijs stellen en zitten er in dit spel best wat mooie momenten en humor, van de Dawnservant die zich duidelijk rot amuseert met zijn wedstrijd tot de charmante onhandigheid van Wuk Lamat.

Naast het hoofdverhaal heb je uiteraard nog een hoop side quests. De kleinere geven je vaak wat meer inzicht in de plaatselijke cultuur of geven je andere world building, maar het zijn vermoedelijk de grotere die de meeste spelers belangrijk zullen vinden. Ook in Dawntrail krijg je immers role quests voor je vechtjobs en je werkjobs. Bij de eerste is er een (relatief grappige) bende slechteriken die een groep belangrijke artefacten gestolen hebben en de wereld in chaos willen onderdompelen. Je kan voor al je rollen de quests al doen, maar de grote finale van deze role quests komt pas in een latere patch. De quests die wij gedaan hebben (tank aan de ene kant en weaver aan de andere) hebben, zoals de nieuwe viper en pictomancer job quests, een korter maar leuk verhaal met een aantal nieuwe en redelijk interessante personages. 

Dawntrail staat (samen met heel FFXIV) nog steeds aan de top van MMORPGs

Je trekt qua gameplay in heel het spel nog steeds doorheen grote gebieden van de ene quest naar de andere, met soms de opdracht om in groep een dungeon of een trial tegen een grote vijand tot een goed einde te brengen. Voor het hoofdverhaal kan je alles met anderen op het internet of als ware het single player met een groep NPCs doen. Hoewel één of twee dungeons niet zo indrukwekkend zijn, zie je bij de andere echt wel de creativiteit van de makers, zeker in de optionele postgame-dungeons. Wat ons betreft blijft FFXIV ook met Dawntrail aan de absolute top staan van MMORPGs.

Dawntrail biedt ook twee nieuwe jobs: één melee dps (viper) en één magische dps (pictomancer). De viper heeft een mix van snelle aanvallen, buffs (enkel op jezelf) en debuffs in combinatie met een reeks skills die zoals in veel jobs op zichzelf verder bouwen. Als pictomancer krijg je na een combo van een drietal spreuken één bonusspreuk gratis en vul je je speciale meter iets meer op. De viper heeft ook nog een beperkt aantal ranged attacks terwijl de pictomancer drie schilderdoeken kan vullen waarmee je nog extra effecten (en soms zelfs een soort summon) kan verwezenlijken. Je speciale meter vul je bij beide jobs door je gewone vaardigheden te gebruiken en kan je tijdelijk nieuwe acties geven. In ieder geval zijn beide jobs wel heel fijn om mee te spelen en is de LB3 bij de pictomancer bijzonder indrukwekkend. Beide jobs zullen vermoedelijk met patches nog wat veranderd worden, zowel om ze blijkbaar iets eenvoudiger te maken (wat niet echt nodig was volgens ons) als om hun (voorlopig best hoge) efficiëntie met de andere jobs in balans te brengen.

Is Dawntrail moeilijker dan de vorige uitbreidingen? Niet echt. Het valt wel op dat je naarmate het spel vordert meer en meer reeksen AOEs moet ontwijken, waarbij je meteen na de eerste AEO naar die zone moet lopen om de tweede of daarna derde AOE te kunnen ontwijken. De echte moeilijkheid zit hem trouwens, voor wie het echt wil, zoals steeds in de optionele hardere versie van bepaalde trials. De solo duties zijn best uitdagend, maar zijn nog steeds doenbaar. Jammer genoeg zijn er wel een aantal duties van een nieuwe soort, waarbij je traag een personage moet volgen. Net zoals in andere games moet je herbeginnen als je opgemerkt wordt. In tegenstelling tot deze games heb je echter geen detectiemeter of duidelijke aanduiding van veilige plekken en kan je als je faalt niet automatisch naar het startpunt terugkeren… Wij konden hier niet van genieten, of het nu bij het hoofdverhaal of bij de side quests was. Gelukkig zijn er uiteindelijk maar een klein aantal van deze irritante momenten.

Visuele upgrade

Wie Final Fantasy XIV al een tijdje niet meer gespeeld heeft en Dawntrail opent, zal het meteen zien: heel het spel heeft een visuele upgrade gekregen. Nee, het behaalt de niveaus van pakweg The Last of Us of Hellblade niet, maar voor een MMORPG ziet het er allemaal mooi genoeg uit, en in vergelijking met vroeger zijn er iets meer details, is er betere belichting en zal je vooral in de gezichten van de hoofdpersonages de verschillen opmerken. Dit gaat trouwens niet enkel om de nieuwste content, maar ook om de oude zones en avonturen.

Het tweede dat opvalt is de kleur en de architectuur. De nieuwe grote stad, Tuliyollal, en de eerste drie zones zijn duidelijk geïnspireerd door Latijns-Amerika, met speciale gebouwen en kleurrijke versieringen. Om spoilers te vermijden zeggen we nog niet in detail in wat voor soort zones of kleurenpaletten je in de tweede helft van Dawntrail terechtkomt, maar ook daar zijn de visuele keuzes en verwijzingen duidelijk.

Sfeervol geluid

De lichtere sfeer merk je deels door de omgevingen, deels door het verhaal, maar zeker ook door de alweer prachtige muziek van Masayoshi Soken. Nergens valt dat meer op dan in de nieuwe hoofdstad. Overdag krijg je een heerlijk opzwepend jazz/big band-nummer (met in het tweede deel een rustigere versie van het nieuwe lied, Smile) terwijl het ‘s nachts verandert in een smooth jazz-/bossa nova-versie van dit nieuwe thema. Smile mag er trouwens op zich ook best zijn en komt in verschillende instrumentale versies voor, hoewel je moet wachten tot het eindfilmpje en de credits voor je de beste en meest vrolijke versie hoort. Daarnaast zijn er een aantal nieuwe thema’s die terugkomen in verschillende vormen, zowel emotioneel als vol actie. Ook zijn er een paar fijne stukken van die ene bepaalde andere Final Fantasy die op mooie en passende wijze worden gebracht en ons bij een van de optionele postgame-dungeons eens goed deden lachen. 

De oude voice actors keren vol zelfvertrouwen terug en de nieuwe vullen competent aan, met een paar heel goede momenten tot gevolg. Het is wel een beetje wennen aan de nieuwe accenten die de verschillende culturen moeten helpen vertegenwoordigen. Zoals altijd zijn er zelfs in het hoofdverhaal ook een aantal meestal minder belangrijke cutscenes die geen voice acting hebben, hoewel er één of twee het volgens ons toch ook verdiend hadden.

Dawntrail is lichter, maar nog steeds leuk

Ben je een oudgediende van Final Fantasy XIV, dan kunnen we Dawntrail zeker aanraden. De nieuwe cyclus is goed ingezet, maar bereikt het epische hoogtepunt van de vorige avonturen nog niet. De nieuwe personages zijn wel voor het grootste deel heel leuk en bij de nieuwe locaties vinden we echt een paar pareltjes. De toevoeging van nieuwe dungeons, trials en jobs kunnen we verder enkel toejuichen en zorgen voor nog meer variatie bij onze daily roulettes. Voor wie nog niet begonnen is aan Final Fantasy XIV, kunnen we het ook zeker aanbevelen, met de opmerking dat er zoals de meme ons laat weten een grote gratis trial version is én met de caveat dat je waarschijnlijk nog vele maanden zal spelen voor je aan de content van Dawntrail zit. Wie nu al kan beginnen spelen, zal merken dat de inhoud van deze uitbreiding en de deels lichtere sfeer perfect past bij de lange zomermaanden. Niet alles aan deze uitbreiding is perfect en ze lost ook eerdere problemen van het spel niet op, maar toch blijft het een zeer leuke ervaring.

.

Geïnteresseerd in Final Fantasy of games met een groot vakantiegevoel?

• The Rising Tide is een heel leuke en kleurrijke uitbreiding van Final Fantasy XVI.
• Final Fantasy VII Rebirth is schitterend en neemt je ook mee naar verschillende zonnige omgevingen.
• Like a Dragon: Infinite Wealth laat je op vakantie gaan in Hawaï.