Love Lies Bleeding review: wilde mix van genres

Dat Kristen Stewart na haar doorbraakrol in Twilight een heel interessante carrière heeft uitgebouwd, weet iedereen ondertussen. Dat pad zet ze nu verder in Love Lies Bleeding, de tweede film van regisseur Rose Glass, die met haar debuut Saint Maud een al even unieke plaats opeiste in de filmindustrie. Hun eerste samenwerking is dan ook allesbehalve een conventionele film.

Niet echt een meetcute

Louise, of Lou, (Kristen Stewart) werkt in een fitness in een klein, ogenschijnlijk slaperig stadje eind de jaren 80. Daar ontmoet ze Jackie (Katy O’Brian, The Mandalorian, Ant-Man and the Wasp: Quantumania), die naar een bodybuildingswedstrijd in Las Vegas wil geraken. De vonk slaat over en uiteindelijk blijft Jackie al snel in het appartement van Lou. Voor ze haar ontmoette, kreeg Jackie al een baan op de schietbaan van Lou’s vader, Lou Sr, (Ed Harris) met wie ze een moeilijke en mysterieuze relatie heeft. Daar werkt ook JJ, de schoonbroer van Lou (Dave Franco). Hij blijkt nogal losse handjes te hebben tegenover Beth, de zus van Lou (Jena Malone, The Hunger Games-films), tot haar grote woede.

De relatie tussen Lou en Jackie wordt steeds intenser, zeker wanneer Lou haar ook steroïden begint te geven om haar te helpen met de wedstrijd. Wanneer Beth door JJ in het ziekenhuis belandt, belooft Lou Sr dat hij voor haar zal zorgen, op zijn onheilspellende manier. Na een ruzie neemt Jackie een uitspraak van Lou dan weer iets te letterlijk op. Haar acties zetten heel wat ongewenste en gevaarlijke radertjes in werking.

Gaat alle kanten op

Ik wist eigenlijk niet veel van het verhaal van Love Lies Bleeding toen ik ging kijken. Ik wist alleen dat de film heel wat hype veroorzaakt had op Sundance. Dat was toen vooral als liefdesverhaal, en daar kan ik enigszins inkomen, maar de film is toch heel anders en veel minder conventioneel dan ik verwacht had.

Dat begint op zich al met de personages. Er wordt niet te veel tijd verspild met om de geaardheid van Lou en Jackie heen te draaien. Door de setting van het kleine stadje maar ook de chemie tussen Stewart en O’Brian kan je de zweterige warmte haast van het scherm voelen komen. Die wordt vaak ondersteund door close-ups van het gespierde lichaam van O’Brian en de blikken van Stewart, maar ook door de seksscènes, die best sensueel zijn en weinig aan de verbeelding overlaten. Het blijft toch vaak taboe om fysieke liefde tussen twee vrouwen te tonen, en dus goed dat Rose Glass daar niet voor terugdeinst.

Het onconventionele begint pas echt op het moment waarop ik hierboven stopte met de korte inhoud. Er volgt namelijk een twist die ik niet zag aankomen, maar wel in de maak was met wat er al gebeurd was. Wat ik wel kan zeggen is dat vanaf dan de gewelddadige kant van het verhaal bovenkomt, en vaak ook redelijk (onverwacht) expliciet. Ook de steroïden beginnen hun werk te doen en dat wordt dan weer vaak benadrukt door close-ups van Jackie’s spieren die opspannen en aders die duidelijk worden. Gaandeweg verandert de relatie van Lou en Jackie ook meer in obsessie terwijl de twee zich moeten zien staande de houden in de chaos die ontstaat. Ook het verleden tussen Lou en haar vader wordt duidelijker.

Net wanneer het bijna niet zotter kan worden, komt er ook nog wat magisch realisme aan te pas. Tijdens het kijken kon dit alles me minder bekoren, waarschijnlijk omdat ik me er niet aan verwacht had. Dat zal misschien ook anderen afschrikken of met een minder gevoel achterlaten. Maar achteraf bekeken is het een wilde rit die sowieso cultstatus zal krijgen en zeker origineel te noemen is. Als je je verwacht aan iets speciaals had ik me iets meer kunnen amuseren dus alvast een goeie raad: go with the flow.

Eigen stijl

Of je nu fan bent van het verhaal en de mix aan genres of niet, de cast zorgt ervoor dat je blijft kijken. Zoals gezegd hebben O’Brian en Stewart onweerstaanbare chemie maar nieuwkomer, en (zelf bodybuilder) O’Brian moet niet onderdoen voor haar ervaren tegenspeelster. Toch is het vooral Stewart die het meeste indrukt maakt. Jena Malone en Dave Franco komen uiteindelijk minder aan bod, in tegenstelling tot Ed Harris. Hij maakt van Lou Sr geen hysterische maffiabaas, maar is des te angstaanjagender door de rust die hij uitstraalt (en die lange extensions!).

Daarnaast zijn er nog wel wat eigenaardigheden op productievlak. Ik had het al over de close-ups van spieren en aders die opspannen, en die worden nog versterkt door het geluid. Het leek me alsof de foley hier veel harder opviel dan bij andere films. Zo hoor je ook echt een stretchgeluid wanneer dat gebeurt, of zijn er nog andere momenten (die ik niet nader ga noemen door spoilers) waarop het geluid echt op de voorgrond komt.

Daarnaast lijkt alles heel naturel gefilmd door cinematograaf Ben Fordesman (Saint Maud), behalve misschien wanneer er in montages vaak close-ups gebruikt worden om de nadruk op iets te leggen. De muziek is tenslotte van Clint Mansell (Requiem For A Dream, Black Swan). Die viel me vooral op in het begin toen ik opeens keelzangers en space-achtige synthesizers meende te horen. Kortom, als je nog eens echt verrast wil worden door een film met een licht over-the-top verhaal, die wat doet denken aan een geschifte Thelma & Louise, dan ben je bij Love Lies Bleeding aan het juiste adres.

Love Lies Bleeding is nu te zien in de bioscoop.