Doctor Who series 14/season 1 review: de charme is terug

Doctor Who krijgt een nieuw leven dankzij Disney+ en begint seizoenen weer vanop 1 te tellen. De huidige showrunner schuwt echter verwijzingen naar de rijke geschiedenis van Doctor Who niet en zorgt wel dat alles behapbaar blijft voor nieuwe kijkers.

Zoals reeds uitgelegd in onze introductie tot Doctor Who zijn er verschillende instappunten voor Doctor Who. De wijziging van acteur voor The Doctor, een nieuwe compagnion of een nieuwe showrunner zijn de standaard ijkpunten. Het meest recente seizoen heeft net alle 3 deze ijkpunten.

Er kan gediscussieerd worden over het waar dit seizoen exact begint. Na de 60 jaar Doctor Who Specials kwam immers op kerst de eerste aflevering uit met alle nieuwe personages. De ‘officieel’ eerste aflevering begon pas op 11 mei. Maar de Doctor Who-fans weten dat de kerstspecials meestal belangrijke gevolgen hebben voor het volgende seizoen. Om deze reden neem ik de kerstspecial The Church on Ruby Road mee als start van dit seizoen.

Vertrouwd narratief

Russell T Davies is terug als showrunner, na dit van 2005 tot 2010 gedaan te hebben. We weten dat hij graag een rode draad verstopt in zijn seizoenen die maar heel traag aan het licht komt. Het aantal afleveringen van dit nieuwe seizoen is echter drastisch gedaald ten opzichte van zijn vorige periode als showrunner. Dit seizoen telt 8 afleveringen in plaats van de toen gebruikelijke 13. Davies kiest dus ook om direct in de kerstspecial al een rode draad te smijten zonder al te veel subtiliteit.

Er is iets aan de hand met de geboorte en de moeder van Ruby Sunday, de nieuwe metgezel. Vanaf het begin is duidelijk dat het seizoen zal toewerken naar deze onthulling. Maar vergis je niet, Davies slaagt er weer in om een andere kleine draad te verstoppen die in de voorlaatste aflevering naar boven komt om te eindigen met een gigantische cliffhanger naar de laatste aflevering toe.

Maar een van de grote krachten van Doctor Who wordt ook niet vergeten: de losstaande avonturen. Buiten de laatste 2 afleveringen die samen één verhaal vormen, zijn alle verhalen op zich alleenstaande avonturen. Volgens het klassieke regime wisselt de reeks perfect af tussen die in onze aardse geschiedenis (The Beatles en een Bridgerton-achtige aflevering) als in avonturen in de toekomst of op andere planeten. De eerste avonturen, met name Space Babies en The Devil’s Chord zijn de mindere afleveringen en daarna gaat de kwaliteit direct de hoogte in met de terugkeer van schrijver Steven Moffat (Sherlock) voor de aflevering Boom. Ook dit seizoen is er een bijna Doctor-loze aflevering, 73 Yards, die een instant klassieker zoals Blink blijkt te zijn. Wat wel opvalt is dat er gekozen wordt om duidelijke statements te maken naar huidige maatschappelijke tendenzen en dat er niet altijd op subtiliteit gerekend wordt.

Qua verhalen blijkt dit nieuwe seizoen een tegenreactie te zijn op de periode dat Chris Chibnall Doctor Who leidde. Het zijn vooral oudgedienden die hier de touwtjes in handen nemen en de sfeer van de hoogdagen zit direct terug. Al valt het wel op dat Doctor Who mee groeit met de tijd en de meeste afleveringen heel in media res beginnen om de kijker, met steeds kortere aandachtsspanne, snel mee te hebben.

Hoe brengt de nieuwe cast het er van af?

In dit seizoen kunnen we vooral Ncuti Gatwa (Sex Education) niet negeren als nieuwe Doctor. Het is altijd afwachten met wat voor een persoonlijkheid The Doctor deze incarnatie zal verschijnen. Gatwa toont zich direct als een heel charismatische Doctor waarmee je zelf direct op avontuur wil gaan. Er zit een vleugje hyperactief geratel vol nonsens in dat vooral aanwezig was bij David Tennant en Matt Smith alsook in de betere momenten van Jodie Whittaker. Eigenlijk doet hij veel denken aan Jodie haar Doctor, waardoor des te meer opvalt dat haar periode zoveel meer had kunnen zijn met betere schrijvers. Gatwa’s Doctor beheerst een goed evenwicht tussen het jeugdige enthousiasme van een twintiger en de wijsheid van een Time-Lord. Het is duidelijk dat hij een heel nieuwe reeks Whovians zal kunnen voortbrengen. Al hebben de makers weinig rekening gehouden met cosplayers, door hem elke aflevering iets anders te laten dragen.

Ook de compagnion is nieuw dit seizoen. Millie Gibson vertolkt als nobele onbekende Ruby Sunday. Haar rol is duidelijk cruciaal voor dit seizoen. We hebben in het verleden reeds gezien dat een compagnion die geïntroduceerd wordt als rode draad het moeilijk heeft in latere seizoenen. Zo kwam Jenna Coleman in 2012 ten tonele, maar was haar belangrijkste rol uitgespeeld bij de 50 jaar Doctor Who-special in 2013. Door haar dan nog twee seizoenen aan te laten, voelde haar rol hier heel betekenisloos aan. Gelukkig zal er nog een tweede compagnion bijkomen in het volgende seizoen, vertolkt door Varada Sethu (Andor), waardoor het personage van Ruby meerwaarde kan blijven hebben. Millie Gibson speelt leuk, maar het is aflevering 4 (73 Yards) waarin ze echt toont wat ze kan. Ze draagt deze aflevering volledig zelf en dit is het moment dat ze menig Whovian-hart verovert.

Doctor Who heeft ook vaak heel goede acteurs als gastrollen en ook dit seizoen ontbreken ze niet. De rol die hier het meeste naar boven komt is deze van Jonathan Groff (Mindhunter) als premiejager Rogue. Zijn vertolking heeft een bijna even grote impact als Captain Jack Harkness in 2005 en laat ons hopen dat we Rogue ook nog terug gaan zien in latere seizoenen.

De nieuw reeks van Doctor Who is nu te zien op Disney+.