The Talos Principle 2 – Road to Elysium review: uitermate uitdagende uitbreiding

Als een fijne verrassing werd Road to Elysium plots aangekondigd met de boodschap dat we slechts een weekje moesten wachten op deze DLC van het schitterende The Talos Principle 2. Reikhalzend keken wij er dan ook naar uit: meer puzzels, meer fijne dialogen met robotten (of waren het mensen?) en meer filosofie? Graag! Natuurlijk herinnerden wij ons ook dat Road to Gehenna, de DLC van het eerste spel, bij momenten bijzonder moeilijk was. Is deze uitbreiding ook uitdagend en hoe gaat het met 1K en co? Geekster begon weer luidop alle stappen bij de puzzels op te zeggen en testte deze driedelige DLC voor jullie uit.

Orpheus Rising geeft je lasers en introspectie

In deze eerste epiloog van The Talos Principle II krijgt puzzelexpert 1K de opdracht om één van de in het basisspel vermelde personages terug te activeren, door in diens geest rond te dwalen en er puzzels in op te lossen. Deze technologie is beschikbaar omdat heel de DLC duidelijk kiest voor één van de eindes (met name het “beste”) uit het basisspel. Fans van de serie zullen in de geest die je betreedt alweer Egypte als omgeving herkennen, maar aangezien het hier gaat over nadenken over leven en dood, liefde en soms ook de zin van het leven, is een bezoekje aan een fictieve Vallei der Koningen (zonder piramides dus) wel op zijn plaats.

Je krijgt 16 basispuzzels, een finalepuzzel en een drietal optionele gouden puzzels. Alles is sowieso iets uitdagender dan de meeste normale puzzels uit het basisspel. Vooral de laatste drie gouden puzzels zijn echte breinbrekers, en een of twee van de laatste van de 16 basispuzzels dwongen ons wat te experimenteren, maar de rest viel qua moeilijkheid redelijk mee. Een belangrijk punt bij dit deel is dat elke puzzel draait om de gekleurde lasers en deze zelf of via voorwerpen of andere lasers te onderbreken. Hierbij krijg je wel wat variatie op dit thema. Er is zelfs een nieuwe (of tot nu toe nog niet echt gebruikte) mechanic, waarbij lasers minder sterk worden naarmate je hen meer gereflecteerd hebt. Dit kan ertoe leiden dat een bepaalde kleur de overhand neemt, wat bij sommige puzzels uiteraard belangrijk is. Als je de puzzels in de juiste volgorde speelt (wat niet verplicht is), leer je trouwens gaandeweg de vaardigheden die je nodig hebt om de latere puzzels met deze lasers te begrijpen.

The Isle of the Blessed laat je uitrusten

Dit tweede deel van Road to Elysium voelt nog het meeste aan als de midgame van het basisspel. Je krijgt drie zones met elk negen puzzels, gevolgd door een grote finale in een massieve Hexahedron. Daarna krijg je in elke zone nog een extra gouden puzzel, hoewel deze voor gouden puzzels niet zo moeilijk waren. Verder heb je alweer wat star puzzles, collectibles en hier en daar nog een heel goed verborgen geheim. De puzzels hebben ook veel meer variatie dan in het vorige (en het volgende) deel.

Een grote verandering is dat je niet meer speelt met 1K, maar wel met Yaqut. Hij trekt met zijn vriendin, schoonfamilie en een aantal van de andere personages (waaronder 1K, die nu zijn eigen persoonlijkheid en stem heeft) naar een subtropisch eiland waar een tentoonstelling te bezoeken is. Een tentoonstelling aan de hand van – Hoe kan het ook anders? – puzzels. Het is een chille ervaring, zowel qua omgeving, puzzels als verhaal. Hier en daar zit er wat humor in (vooral als het gaat over je relatie), maar daarnaast kunnen twee personages uit het hoofdspel genieten van een welverdiende rust en probeert iedereen de relatie tussen twee anderen te herstellen. Ook kom je gaandeweg meer en meer te weten over hoe de maatschappij geëvolueerd is na de grote vondst uit het basisspel. Uiteraard krijg je nog wat filosofie, over de zin van het leven, het doel van kunst en het bestaan van een of andere god of schepper.

Het jammere aan dit deel is dat de finale in de Hexahedron wat teleurstelt. Begrijp ons niet verkeerd, het is een indrukwekkende constructie à la MC Escher, waarbij je op alle muren en trappen moet lopen (en daardoor ook soms niet enkel ondersteboven maar ook schuin over de eilanden beneden uitkijkt), maar de hele ervaring was qua puzzel eerder saai.

Into the Abyss is het moeilijkste deel van Road to Elysium

Als we in onze review van het basisspel met een licht superioriteitsgevoel konden zeggen dat de puzzels eigenlijk niet zo moeilijk waren en wanneer we in deel één en twee van deze DLC ook relatief probleemloos alles konden oplossen, leek geen uitdaging te groot. Dat was echter buiten het derde deel, Into the Abyss gerekend. Weg met ons overdreven zelfvertrouwen! Bij de eerste puzzel moesten wij al goed nadenken, vloeken en beloven later terug te komen. Dit scenario herhaalde zich dan nog een drietal keer… 

Into the Abyss neemt ons mee naar een van de crisismomenten uit het basisspel en plaatst ons ook in de metalen schoenen van Byron. Deze rode vriend moet immers proberen te ontsnappen aan de machine waarin hij vastzit door de gefragmenteerde geest van Athena te onderzoeken en waar het kan te helpen. Athena gaat gebukt onder twijfel en schuldgevoel na alles wat er gebeurd is, en hierdoor kom je vaak negatieve commentaar tegen, zelfs van personages van wie je het niet zou verwachten. Je weet dat het niet waar is, dat het enkel haar eigen onzekerheid weerspiegelt, maar het komt toch hard aan. 

Deze bedrukte sfeer wordt dan ook in de puzzels weerspiegeld, want zoals ze beloofd hadden, hebben de makers hier voor de moeilijkste puzzels uit de hele serie gezorgd. Ze bevinden zich meestal op het niveau van die uit Road to Gehenna, maar kunnen soms ook lichtjes gemakkelijker of nog moeilijker zijn. Om het gewone einde te bereiken, moet je gelukkig “slechts” acht puzzels oplossen van de vierentwintig beschikbare, maar uiteraard spelen wij deze reeks om alle aangeboden uitdagingen aan te gaan. Je zal in ieder geval heel goed moeten nadenken en soms gewoon moeten experimenteren. Jammer genoeg gaat het alweer iets te vaak (zeker niet de hele tijd) om lasers blokkeren, maar er zitten ook minstens twee heel beweeglijke puzzels in die we bij onze favorieten uit de hele reeks mogen plaatsen. Ook is er een puzzel die nog een extra puzzel bevat en je een heel kleine beloning geeft.

Road to Elysium is een fijne en soms heel uitdagende uitbreiding

Croteam had met Road to Gehenna al bewezen dat ze met hun DLCs kwaliteitswerk kunnen leveren, en doen dat met The Talos Principle 2 – Road to Elysium alweer. Je krijgt heel wat waar voor je geld, met drie delen vol puzzelplezier, leuke conversaties en wat filosofie. Net zoals bij Road to Gehenna zijn de puzzels in Road to Elysium vaak uitdagender dan in het basisspel, zeker in het derde deel. Als je ergens vastzit, kan je trouwens op elk moment een van de andere delen van de DLC beginnen of verderzetten. Het is enkel jammer dat in totaal best veel puzzels telkens weer variaties zijn op “lasers onderbreken”.

.

Geïnteresseerd in the Talos Principle of recent uitgekomen games van kleinere studio’s?

• Wij vonden The Talos Principle 2 echt doordacht.
• Tales of Kenzera: ZAU is een metroidvania als rouwproces.
• No Rest for the Wicked is beschikbaar in EA en probeert een frisse wind in het ARPG-genre te blazen.