Tiny Terry’s Turbo Trip review: kindvriendelijke GTA-like met volwassen humor

Wat als Rockstar een Grand Theft Auto-game zou maken in de stijl van Spongebob Squarepants? Dat moet de vraag geweest zijn die ontwikkelaar Snekflat (Nederlander Lars Korendijk) bezighield toen hij Tiny Terry’s Turbo Trip bedacht. Na tien uur rondlopen in het kleurrijke dorpje Sprankelwater legden we onze Steam Deck met een glimlach op het gezicht weer neer. Tiny Terry’s Turbo Trip is niet feilloos, maar wel uitermate grappig, kleurrijk en uniek.

Van GTA naar Tiny Terry‘s Turbo Trip

Het toeval wil dat we de laatste tijd volop GTA aan het spelen waren hier bij Geekster, in een poging om ons voor te bereiden op deel 6 dat in 2025 uitkomt. Net voor het slapengaan, scrolden we nog even door een lijstje met games die Steam ons aanraadde op basis van onze voorkeuren. Plots viel ons oog op Tiny Terry’s Turbo Trip: het kleurrijke teaserfilmpje toont een tiener die tijdens de vakantie werd achtergelaten door zijn ouders om zomerschool te volgen. Terry heeft echter andere dromen: hij wil met zijn auto naar de ruimte rijden. Het valt meteen op dat het spel een unieke stijl heeft en ook grappige dialogen bevat. De kostprijs van een luttele 17,49 euro geeft vervolgens de doorslag: aan de kant, GTA! Wij ruilen je geweren, drugsgeld en stripclubs in voor een moersleutel, hopen schroot en strandbars.

Verzameleuh!

Onze eerste speelsessie met Tiny Terry’s Turbo Trip duurt meteen twee uur. Het spel introduceert hoe Terry op ludieke wijze aan zijn wagen komt en hoe hij zijn doel kan najagen: door zoveel mogelijk schroot te verzamelen, kan hij zijn wagen upgraden met turbo boosters. Eenmaal hij voldoende snelheid kan halen met zijn knalgele taxi, kan hij ongetwijfeld loodrecht omhoog naar de ruimte rijden. Onze opdracht was dus simpel: rondtuffen in onze taxi en de wereld verkennen.

Dat verkennen mag je letterlijk nemen, want het spel neemt je niet bepaald bij de hand. Op onze (kleine) kaart zien we wel een hoop vraagtekens staan, waar we interessante personages tegenkomen die ons zijmissies bezorgen. Meestal moeten we daarvoor een aantal objecten verzamelen, zoals blueprints of insecten. In ruil krijgen we schroot of een zak geld. Met dat geld kunnen we terecht bij een winkeltje voor een hoop gadgets: van een schop om geld op te graven, tot een paraglider om door de lucht te zweven (en schroot op hoge plekken te bereiken) of een speciale hoed die gaat piepen wanneer we ons dichtbij stukken schroot bevinden. En schroot is zoals eerder gezegd essentieel in deze game: niet enkel om je wagen sneller te maken, maar (jammer genoeg) ook om de achievement voor 100% completion te halen.

Je kan vrij rondlopen tijdens de missies en ook tussen de missies door kan je Sprankelwater vrij verkennen. Verwacht echter niet dat je je plots middenin een achtervolging met de politie zal bevinden: in Sprankelwater zijn de bewoners vooral met zichzelf bezig. Ze lopen druk rond en zullen het niet nalaten om je met volle snelheid omver te rijden wanneer je nietsvermoedend een drukke baan oversteekt. Je kan geparkeerde auto’s stelen (en verkopen aan Jatkleuter), maar auto’s met passagiers kan je niet carjacken: wanneer je erin springt, kan je de wagen besturen en bij het verlaten rijdt de eigenaar gewoon verder.

Succeservaring? Ja! Rij-ervaring? Nee.

“Niets nieuws onder de zon dus?” horen we u al denken. En dat klopt enerzijds: dit spel blijft heel trouw aan de klassieke opbouw (rondlopen, praten met NPC’s en missies volbrengen) en elementen (geld en objecten verzamelen voor upgrades) van een game. Het spel onderscheidt zich echter door de unieke art style die perfect past bij de grote hoeveelheid humor die vervat zit in de dialogen en de absurde ontmoetingen met de nevenpersonages. Ons favoriete moment beleefden we met Burning Bernie op het strand. We willen echter niet verraden hoe die ontmoeting afloopt.

De game biedt je ook gewoon heel veel goesting om verder te spelen: zo beloont Steam ons – in het begin althans – met een achievement voor elke spreekwoordelijke scheet die we laten. Na twee uurtjes staat ons totaal al op 13 van de in totaal 31 beschikbare prestaties. Ook dat verklaart de aantrekkingskracht van deze game: we worden getrakteerd op de ene na de andere succeservaring met een virtuele schouderklop. Al hopen we ook dat toekomstige spelers met behulp van een broodnodige patch beloond zullen worden met een betere rijervaring, want de onbegrijpelijk grote draaicirkel maakt het bochtenwerk in dit spel nogal stroef. Vreemd genoeg kunnen we veel korter draaien wanneer we achterwaarts rijden. Net zoals we hoger kunnen springen wanneer we in de lucht met ons wapen meppen. Die laatste tip heeft ons veel tijd en moeite bespaard!

Iets te weinig afwisseling….

Naast blueprints en insecten verzamelen, zijn er gelukkig ook andere dingen te doen in het dorpje Sprankelwater. Zo bots je (pun intended) op een bepaald moment tegen Ricky die je uitdaagt voor een botsautowedstrijd. Je kan voetbal spelen tegen een hoop kinderen, auto’s stelen en doorverkopen aan Jatkleuter en al-dan-niet-criminele activiteiten doen voor Steelkees. Het zijn deze onverwachte ontmoetingen met bijzondere personages – heb je op hun namen gelet? – die het spel kleuren en de nodige afwisseling geven ten opzichte van het vele verzamelwerk. We hadden dan ook graag nog meer van dit soort missies gezien.

…als je àlle achievements wil behalen

Het gebrek aan afwisseling is echter enkel een probleem als je iemand bent die graag àlle achievements behaalt in een game. Ondergetekende is daar schuldig aan en had de kans om na een zestal uurtjes het verhaal te beëindigen, maar werd geconfronteerd met de waarschuwing om eerst alle zijmissies af te ronden. Eenmaal je het verhaal hebt uitgespeeld, is het spel namelijk onverbiddelijk gedaan en krijg je de kans niet meer om op achievements te jagen. De resterende vier uur brachten we dus door met leukere en minder leuke opdrachten. Alle to do’s op Terry’s lijstje zorgen voor waardevolle momenten: het afbetalen van de staatsschuld, het flirten met de secretaresse van het interimkantoor, de gesprekken met Burning Bernie op het strand… Maar Tiny Terry’s Turbo Trip bevat ook een hele reeks achievements die geen meerwaarde bieden, zoals het verzamelen van alle soorten insecten, het slaan van een niet-nader-bepaald aantal mensen, maar vooral: àlle schroot in het hele dorp verzamelen. De laatste twee uur in het spel brachten we dus als een mafkees door met de hierboven genoemde piepende hoed op ons hoofd. We vlogen, sprongen en vloekten op het onnozele tijdverdrijf terwijl we ons elfendertigste tochtje rond Sprankelwater reden in de hoop om een hoopje opvallende bloemen in een cirkel aan te treffen die de locatie van schroot verraadden. Op een bepaald moment stonden we tot aan onze knieën in het rioolwater en dachten we: “Hoe zou het nog met Franklin, Michael en Trevor gaan in Los Santos?”

Tiny Terry’s Turbo Trip toont de kracht van absurde humor

Maar we zetten door: na tien uur spelen hadden we (eindelijk!) alle schroot verzameld en konden we de majestueuze verticale toren – handig voorzien van rijbanen – in het midden van de stad oprijden en trots een telefoontje doen naar nonkel Grony. Tijdens het lezen van de slotdialoog van het spel verscheen er alweer een glimlach op ons gezicht en verdwenen onze ergernissen als sneeuw voor de zon. Als Tiny Terry’s Turbo Trip ons iets geleerd heeft, dan is het wel dat humor niet alleen heel veel goedmaakt, maar ook de basis van een leuke game kan vormen. Dit spel is gemakkelijk genoeg om een kind te entertainen, maar moet ervaren worden door een volwassene om de absurde humor tot zijn recht te laten komen. We nemen bij deze een van onze vele verzamelde hoeden af voor de heer Lars Korendijk voor het bedenken en het maken van dit unieke spel, terwijl we Thomas de Waard vervloeken voor het neerzetten van de catchy soundtrack die ons ongetwijfeld nog wekenlang zal achtervolgen in onze dromen.

Krijg je niet genoeg van indie games? Lees dan zeker ook:

• Onze review van Tales of Kenzera: ZAU – een metroidvania als rouwproces
• Onze review van Spiritfall – een fantastische mix tussen knok en roguelike
• Onze review van Hidden Through Time 2: Myths & Magic – een fabelachtige zoektocht