Vier weken lang pakte één uit met projecten die waren gefilmd tijdens de lockdown. Dat er überhaupt iets kon gefilmd worden, lijkt al een half mirakel. Maar in de tweede week volgde er een reeks die zo snel m’n hart stal dat je dacht dat er een virus mee gemoeid was. LEEF zorgt voor een warme knuffel door de tv.
Impasse
Ook al komt er in de reeks geen corona aan te pas, toch loopt Anja haar leven niet helemaal zoals ze het zelf zou willen. Haar beste vriendin en flatgenote Lola verhuist om in te trekken bij haar lief. Haar baas lijkt haar niet echt te waarderen dus wil ze wel eens iets anders. Anja’s grote droom is om een eigen beautysalon te openen maar daar heeft ze voorlopig het geld niet voor. Het bijzondere is dat Anja nu bij een begrafenisondernemer werkt als schminkster.
We krijgen hier een bovennatuurlijke toets waaraan ze zich in Vlaanderen nog niet genoeg wagen.
Hulp komt daar dan ook uit onverwachte hoek: rond Anja komen de doden nog even terug tot leven. Door hen besluit ze om het erop te wagen en haar eigen salon te openen. Maar is dat wel het beste idee? Tegelijk worstelt haar baas Vincent met de vraag of hij de familiezaak zelf wil verder zetten of toch laat overnemen. Ook hij heeft het namelijk moeilijk om zijn zaak modern te houden.
Het verhaal is al wat anders dan anders door de setting, maar het spreekt me altijd nog meer aan wanneer de makers ook voor een meer ongewone twist gaan. We krijgen hier een bovennatuurlijke toets waaraan ze zich in Vlaanderen nog niet genoeg wagen. LEEF heeft bijna iets Pushing Daisies-achtig door de wending natuurlijk maar ook door de wholesomeness die de reeks uitstraalt. De hoofdverhalen zijn dan ook doordrenkt van iets herkenbaars en emotioneels. Iedereen heeft wel eens last van twijfels over z’n toekomst of het gevoel dat je net iets meer wil of dat je iets wil bewijzen. Net die herkenbaarheid maakt dat het terugkeren van de doden alles wat minder zwaar maakt, hoe tegenstrijdig het ook mag klinken.
Appreciatie
Het hart van LEEF is de band tussen Anja en Vincent. Door hun jarenlange samenwerking kunnen ze niet met maar ook niet zonder elkaar.
Want naast raad voor Anja hebben ook zij elk een verhaal dat op een tragische manier geëindigd is. Het is dan ook redelijk verrassend dat de reeks helemaal niet deprimerend is. Dat komt dan ook mede door de humor die gepaard gaat met de terugkeer van die overledenen. Zo zingt Lucas Van Den Eynde in de eerste aflevering op legendarische wijze de song waar de titel vandaan komt. Het hart van LEEF ligt dan weer vooral in de band tussen Anja en Vincent. Door hun jarenlange samenwerking kunnen ze niet met maar ook niet zonder elkaar. En wanneer ze dat dan zelf niet doorhebben, is het zo aandoenlijk. Het uitstekende script van Lenny van Wesemael (Café Derby) en Leen Vandereycken (auteur) laat dat dan ook vaker zien in beelden dan met woorden.
De cast is ook zeker een deel van de succesformule. Joke Emmers laat als Anja zien dat komedie haar nog altijd geweldig af gaat, maar zuigt ook op serieuzere momenten de aandacht naar zich toe. Michaël Pas heeft natuurlijk al lang bewezen dat hij een van de beste Vlaamse acteurs (en stemmen!) ooit is, dus hier is dat niet anders. Hij kan je met een blik of woord opeens ontroeren. De chemie tussen de twee acteurs is ook zo goed dat het me zou verbazen als ze elkaar hiervoor niet kenden. Vooral in de laatste aflevering is dat echt de kers op de taart.
Ik was ook fan van de zachte kleuren van de cinematografie en de bonte verlichting in de droomuitstapjes. De muziek van Tsar B past ook perfect bij de sfeer van de reeks. Mocht het nog niet duidelijk zijn: de lockdown heeft al zeker een iets goeds voortgebracht en dat in 4 afleveringen van amper 25 minuten. Waarom ben je nog niet aan het kijken?
LEEF is te herbekijken op VRT NU.
