De bende van misfits is terug, en hoe. Waar het eerste seizoen van The Umbrella Academy geëindigd is op het randje van een apocalyps, beginnen we het tweede niet wetende of de wereld gered is.
Het is 1963, het tijdperk waarin de wereld in chaos leeft. De zwarte bevolking kwam op hun voor rechten, er was de moord op president Kennedy en de Koude Oorlog was nog volop bezig. Dat is ook het jaar waarin The Umbrella Academy elkaar terugvindt. Enkel Five belandde voor enkele ogenblikken, 10 dagen na de samenkomst, uiteraard midden in een apocalyps. Hij maakt er zijn missie van om een manier te zoeken om iedereen terug naar huis te brengen, in 2019. Voor er sprake was van het einde van de wereld.
Helaas loopt dat niet even vlot. Elke familielid werd gedropt in een ander tijdperk verspreid tussen 1960 en 1963, waardoor iedereen een leven heeft opgebouwd. Of niet? Familielid per familielid zien we hoe het hen vergaan is en hoe Five de hele bende overtuigt om mee naar huis te gaan. Maar probeer eens iemand te overtuigen dat er alweer een apocalyps onderweg is als je al zoveel hebt meegemaakt.
Het klinkt als een simpel verhaal dat nog prima dienst kan doen als een kinderfilm. Gelukkig is The Umbrella Academy meer dan dat. Er worden nieuwe personages geïntroduceerd en oude bekenden die het verhaal een hele andere richting hebben uitgestuurd dan dat je initieel zou denken.
Het tweede seizoen doet absoluut niet onder voor het eerste seizoen. Mocht je de twee seizoenen achter elkaar zien, zou je niet doorhebben dat er een jaar tussenzit. Net als in het vorige seizoen kan je je verwachten aan een rollercoaster aan emoties en de nodige plottwists dus bereid je maar voor op een paar jawdropping moments.
Gelukkig wordt dat alles gecompenseerd met Klaus-humor en old man-vibes bij Five. Bij elk personage is de meest herkenbare karaktertrek nog feller geworden tegenover het eerste seizoen. Five is doelgerichter, Vanya onwetender, Allison is gepassioneerder voor haar geliefden, Diego is koppiger en impulsiever en Klaus is nog meer Klaus. Enkel jammer dat Luther simpeler is gemaakt tegenover het vorige seizoen waardoor dat soms balanceert op het randje van irritatie. Gelukkig is Ben meer op de voorgrond getreden en heeft die zelfs een beslissende factor gespeeld in een verhaallijn.
Net als in het eerste seizoen kan je veel joligheid verwachten. Een epische dansscène zit er niet in, hoewel ze een poging wagen, maar dit seizoen compenseert dit door de krachtige en grappige dialogen tussen de familieleden (“Who is Diego? He is like Batman, but aim lower“). Op die manier is de constante dreiging mooi uitgebalanceerd.
Who is Diego? He is like Batman, but aim lower.
Zonder al te veel te verklappen, zijn er drie grote verhaallijnen in het tweede seizoen: Five die terug naar 2019 wil en zo een apocalyps wil voorkomen, de groep die opgejaagd wordt en de aparte ervaringen die de familieleden hebben meegemaakt toen ze verspreid waren over de jaren.
Vooral de verhaallijn van Allison blijft me het meeste bij. Voor zij die goed opgelet hebben in de geschiedenislessen, weten dat de jaren 60 een heel chaotische tijd waren en zelfs een kantelpunt is geweest voor de zwarte bevolking. Allison ervaart dit vanop de eerste rij en zet zich dan ook in om de ongelijkheid de wereld uit te helpen. Op sommige momenten voel je het onrecht door je lichaam gaan en vraag je je af hoe dat ooit op zo’n punt is kunnen komen en waarom we eigenlijk nog niet zoveel gegroeid zijn. In de chaotische tijden van 2020 is deze verhaallijn nog steeds accuraat.
Stuk voor stuk hebben we te maken met prachtige acteurs. Zij zetten een fantastische performance neer zodat het nog gemakkelijker wordt om je in de serie te gooien en te blijven hangen. De jonge Aidan Gallagher die een tiener speelt maar eigenlijk een oude man is? Of Robert Sheehan die Klaus portretteert alsof het een verlengde is van zijn eigenlijk leven? Een staande ovatie krijgen ze.
Net als de casting krijgt ook de crew achter de soundtrack een schouderklopje
Net als de casting krijgt ook de crew achter de soundtrack een schouderklopje. Mijn schrik dat ze het eerste seizoen niet konden overtreffen, was volledig onterecht. Hello van Adele in het Zweeds, een fantastische cover van Bad Guy en Golden Brown van The Stranglers zijn slechts enkele voorbeelden van een soundtrack om u tegen te zeggen. Bekijk zeker de playlist op Spotify!
Ondanks dat er zoveel gebeurt, heb je niet het gevoel dat je overspoeld wordt door door informatie en indrukken. De grens tussen de tijdsdruk, drama en humor is perfect gebalanceerd waardoor je gemakkelijk blijft hangen. Het kan ook meespelen dat de afleveringen 10 minuten korter zijn zodat het tempo en de gebeurtenissen elkaar mooi opvolgen. Dus aan jou de keuze of je het in één keer uitkijkt, wat mogelijk is. Verwacht je alleszins aan een rollercoaster van emoties en een laatste aflevering die de naam finale waardig is. Deze wordt ook uitgelegd in dit artikel (opgelet, bevat spoilers).
