De Wrede Prins van Holly Black is een boek over een geheime wereld, gevuld met gevaarlijke wezens, en het politieke spel dat er in die wereld aan de hand is. Het is een verhaal over een Bloedkroon, een Opperkoning en al zijn onderdanen.
Ik had dit boek al lang op mijn leeslijstje staan. Tumblr bleef het naar mijn hoofd slingeren, op Instagram verschenen aesthetically pleasing foto’s met het boek en een hoop leuke goodies en mijn Goodreads-vrienden waren het allemaal aan het lezen. Hierdoor waren bij mij de verwachtingen zeer hoog. Spijtig genoeg heeft het boek die niet gehaald. Bijlange niet, want ik heb me er echt moeten doorworstelen.
Elfhame, een lege wereld
Ik verwachtte een verhaal zoals de A Court of Thorns and Roses-reeks van Sarah J. Maas. De opzet is namelijk ook zeer vergelijkbaar. Een meisje wordt ontvoerd naar een wereld waarin Fey (of in dit boek Faerie) leven, ze ontdekt daar duistere geheimen en raakt verwikkeld in een politiek spel, met nog wat romantiek bij. Alleen heeft Sarah J. Maas mij wel kunnen overtuigen met haar wereld en personages. Waar Feyre een realistisch persoon was, met flaws, is Jude (het hoofdpersonage van De Wrede Prins) een flat character dat alles aankan. Ook al zit ze in een wereld waarin iedereen sterker is dan haar en speciale krachten heeft, zij leidt ze allemaal om de tuin en is zelfs belangrijke figuren te snel af.
De side characters zijn ook niet zo fantastisch. Ik geloof niets van de zussenband tussen Taryn en Jude, zeker niet na een bepaalde plottwist (die ik al van ver zag afkomen). Zo snel breken met elkaar, dat doe je niet als je er al jaren zogezegd alleen voor staat. Ze vertellen altijd alles aan elkaar, behalve dat ene ding dat toevallig een plot point is. Ook nog eens een heel slecht plot point, want weer gaat een vrouwelijke vriendschap kapot door een man. En daarna stoppen ze met praten. Onze heldin staat er daardoor alleen voor, zonder hulp van haar beste vriendin. Hoe toevallig.
Over dat alleen staan ook nog iets, in het eerste hoofdstuk van het boek vermoordt Madoc (een Faerie) Jude haar moeder, omdat die ooit van hem weggelopen is. Ook haar vader moet er aan geloven. Dit is voor de vrij jonge mensenkinderen en hun half-Faerie zus een zeer traumatische gebeurtenis. Althans, dat zeggen ze, want je merkt het aan niets in het verhaal. Ze hebben geen wraakneiging tegenover Madoc, zien hem zelfs als een vaderfiguur. Haar echte vader wordt amper nog vernoemd, maar ook haar moeder speelt niet meteen een zeer belangrijke rol in het verhaal. Waarom zo’n begin schrijven als je het daarna toch niet meer gebruikt?
Actiescenes, herleid tot twee slagen
Om het Mary Sue-gehalte nog erger te maken (en de vergelijking met ACoTaR nog maar eens te maken), waar Feyre effectief moet trainen om beter te worden, is Jude blijkbaar al van jongs af aan supergoed in zwaardvechten. Dit bewijst ze door mee te vechten in een toernooi, al is dit ook geen moeilijke opdracht, als je de beschrijving van de gevechten leest. Je verwacht als lezer toch minstens een een-op-eengevecht, geen saaie versimpelde capture the flag.
Maar, ik moet eerlijk toegeven, niet alles was slecht aan De Wrede Prins. Ik kon me zeer goed amuseren met Cardan, zeker tegen het einde van het boek. Ook al is het vanaf pagina één dat hij verschijnt, overduidelijk dat hij de love interest is, toch voelde hij voor mij als het enige personage dat echt uitgeschreven was. Zijn acties klopten, waardoor ik hem wel geloofde. Hij is ook de enige met een reden waarom hij is zoals hij is, wat duidelijk wordt na een bepaalde scene in een torenkamertje. Ik keek altijd uit naar de momenten dat hij weer verscheen in het verhaal, want hij is zo’n interessant personage. Maar dat kan ook zijn omdat hij me zeer hard aan Rhysand (weer van ACoTaR) deed denken en ik een zwak heb voor sarcastische en charmerende puntoortjes.
