Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste tijd bezig gehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien door de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Ace Combat 5
Michiel: Nadat ik nog eens de campagne van Ace Combat 7 gespeeld heb ter voorbereiding op de laatste DLC-missie, wou ik toch mijn favoriet uit de serie herspelen: Ace Combat 5: Squadron Leader (of The Unsung War). In januari zat immers de remake van dit spel gratis bij Skies Unknown! En gelukkig heb ik na 15 jaar nog dezelfde ervaring ermee gehad nu zoals ik in 2004 meemaakte: een heel leuke arcade shooter met een boeiend verhaal, goede personages en zalig goede muziek. In de wereld van Strangereal wordt de natie Osea (lees: De USA) opeens aangevallen door Yuktobania (lees: Soviet-Unie). Als piloot die (letterlijk en figuurlijk) niet veel te zeggen heeft, moet jij als Blaze helpen om de oorlog tot een goed einde te brengen door vanuit je straaljager militaire doelwitten of andere straaljagers aan te vallen of je bondgenoten te verdedigen. Al dan niet terwijl de vriend en vijand je bewondert en je vreest op de radio die iedereen blijkbaar kan gebruiken en horen. Cum historia mutat valde Razgriz…
Je staat er echter niet alleen voor, want één van de grote gimmicks (en tevens zeer fijne elementen) is dat je altijd een squad van twee of drie andere piloten bij je hebt. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit: ze helpen echt! Vaak zag ik op mijn radar vijanden verdwijnen of werd een vijand die mijn missiles ontweek opeens uit de lucht geschoten door één van mijn kompanen (de kill stealers!) zodat de meeste missies vlotjes vooruit gaan. Ook in de verhalen komen je medepiloten tot hun recht, en Nagase, Chopper en Archer blijven mijn favoriete personages uit deze reeks. Je hebt meer missies dan in Skies Unknown, maar de meeste zijn wel korter en er zitten ook een paar filler missions in. Ook mis ik de customization die ik in januari kon toepassen. Het vliegen gaat minder natuurlijk dan in de meest recente AC-telg, maar het verhaal en de muziek kunnen mij toch meer bekoren dan die van Skies Unknown.
Final Fantasy XII – The Zodiac Age
Olivier: Nu Final Fantasy XII – The Zodiac Age uitgebracht is op de Nintendo Switch vond ik het hoog tijd om deze game een tweede kans te geven. Toen het origineel uitkwam in 2006 was ik persoonlijk erg teleurgesteld. Ik miste een connectie met de personages, de gameplay kon me weinig boeien en alle details die een Final Fantasy-game eigen maken vond ik niet terug. Toch kreeg de game overal erg lovende recensies, dus 13 jaar later probeer ik het nog eens. Voor wie de game niet kent, je speelt met verschillende personages die door het lot zijn samengebracht om hun thuisland Dalmasca te redden van een invasie. De cast spreekt tot de verbeelding gaande van weeskinderen & luchtpiraten tot een prinses en haar ridder. De visuele stijl is een unieke en prachtige mix tussen middeleeuwen en technologie zonder teveel de steampunk-toer op te gaan. Dat sprak me vroeger al aan en blijft me nu nog steeds erg boeien.
Deze tweede keer kan ik blijkbaar wel echt genieten van de gameplay. Je kan via het gambit-systeem op voorhand enkele regels bepalen voor elk personage. Zo kan je instellen dat een personage dat minder dan 30% van zijn of haar maximale health heeft automatisch genezen wordt door je white mage. Of wanneer je een vijand in de buurt hebt met een zwakte tegen vuurmagie gaat je personage automatisch een vuuraanval loslaten op die vijand. Zo kan je verschillende teams en combinaties maken waarmee je elke vijand kan trotseren. Vroeger miste ik de rechtstreekse actie en nu vond ik echt plezier in het meer strategische luik. Gaandeweg heb ik een team opgesteld waarmee ik echt graag doorheen de dungeons ga om te zien hoe we het er vanaf brengen. Alleen jammer dat ik eindelijk in de flow zit en ongeveer op het einde van het verhaal uitkom.
Dat blijft voor mij ook nu nog een heikel punt. Het verhaal kan me opnieuw weinig boeien. Het is erg politiek, maar het mist een Game of Thrones-gehalte op dat vlak. Het is allemaal erg op de oppervlakte. Ook al hebben de personages een diepe en rijke achtergrond, hier wordt te weinig gebruik van gemaakt. Nu ik op het einde van het verhaal kom, mis ik echt motivatie om nog verder te gaan. Er is wel veel extra content naar verzamelen van wapens toe en extra moeilijke baasgevechten voor wie zin heeft. Alleen is er daar, voor mij althans, te weinig kadering rond. Ik ben blij dat ik het een tweede kans heb gegeven, het beviel me beter dan de eerste keer, maar het zal nooit mijn favoriete Final Fantasy worden.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
