“Buitenaardse baby landt op planeet Aarde en ontdekt nadien dat hij bovennatuurlijke krachten bezit.” Het lijkt misschien de samenvatting van een zoveelste Superman-film, maar niets is minder waar. Het is immers de premisse van Brightburn, de nieuwste prent van James Gunn, die ergens schippert tussen een superheldenfilm en een horrorverhaal.
Filmlogica
Brightburn begint in 2006 met het jonge koppel Tori (Elizabeth Banks, die je nog kent uit onder meer The Hunger Games en Pitch Perfect) en Kyle Breyer (David Denman, Roy Anderson uit The Office) op hun boerderij in het gelijknamige dorpje in Kansas. Al vanaf de eerste seconde maakt de film duidelijk dat Tori en Kyle tevergeefs zwanger proberen worden, maar gelukkig wordt dat probleem al vanaf minuut twee opgelost. In de bossen achter hun huis crasht immers – erg handig – een buitenaards schip met een babyjongetje in. En omdat dat nu toevallig exáct is waar ze op hoopten, besluiten Tori en Kyle om dat geheimpje voor zich te houden en de alien op te voeden alsof het hun eigen kind is. Filmlogica in zijn zuiverste vorm.
Dankzij een snelle montage zien we dat de knul in kwestie, Brandon (Jackson A. Dunn, die je eerder dit jaar al als de jonge versie van Scott ‘Ant-Man’ Lang zag opduiken in Avengers: Endgame), inmiddels twaalf jaar oud is. Het ruimteschip waarin hij landde, begint nogal rare signalen uit te zenden en plots krijgt Brandon ook heel wat last van de puberteit. Oh ja, en bovendien heeft hij ook onnoemelijk veel kracht én is hij quasi onkwetsbaar. Ideale combinatie dus.
Pittige puber
Je hebt al snel door dat Brightburn geen klassieke superhero origin story wordt.
Het hele verhaal wordt helemaal op gang getrapt wanneer Brandon op zijn verjaardagsetentje een geweer cadeau krijgt van nonkel Noah (Matt Jones, Badger uit Breaking Bad) en tante Merilee (Meredith Hagner, in onze contreien nog niet zo bekend). Kyle vindt het een slecht plan, maar Brandon is het daar duidelijk niet mee eens. Wat creepy foreshadowing en je hebt al snel door dat Brightburn niet meteen een klassiek superhero origin story wordt.
Brightburn is uitgedraaid op een familiefeestje van de Gunns.
Brightburn is trouwens een beetje op een familiefeestje van de Gunns uitgedraaid. Uithangbord James zat in de producerstoel, terwijl zijn broer Brian Gunn en neef Mark Gunn het scenario schreven. Puik familiegroepswerkje wat ons betreft, want de film kan op zich wel op een redelijk sterk verhaal bogen. ‘Superman maakt verkeerde levenskeuzes’, maar dan beter uitgewerkt. Ook de sfeer blijft moeiteloos overeind – met dank aan de halve horrorprent die Brightburn in wezen is. Zo kijk je op een bepaald moment bijvoorbeeld zelf door de bebloede ogen van een van Brandons slachtoffers, een beeld dat redelijk overtuigend weet over te komen. Tel daar nog eens een soundtrack van de hand van Timothy Williams (Get Out, Guardians of the Galaxy, Deadpool 2) bij en dan weet je dat je gebeiteld zit qua trommelvliesplezier.
Kort maar krachtig
De deur richting sequels wordt wagenwijd opengezet.
Met zijn negentig minuten valt Brightburn naar hedendaagse normen redelijk kort uit. Niet dat dat zo erg is, want uiteindelijk heeft de prent ook niet veel meer tijd nodig om Brandons verhaal uit de doeken te doen. Dan valt er meer commentaar te leveren op het feit dat Brightburn een beetje mossel noch vis is. De film slaagt er weliswaar in om een frisse wind te doen waaien door de klassieke formule van superheldenfilms, maar laat tegelijkertijd toch wat potentieel van zijn eigen donkere premisse liggen. Alsof het bij wijze van spreken op sommige momenten een verplicht nummertje is, het zoveelste origin story dat een nieuwe franchise moet lanceren. In die optiek is het dan ook weinig verrassend dat Brightburn meteen ook de deur wagenwijd openzet naar mogelijke sequels en spin-offs. Afwachten of die dit vernieuwende genre wél verder kunnen perfectioneren.
Brightburn speelt vanaf 26/06 in de zalen.
