Zwendel 1: De dochter van Z review – zo vader, zo dochter

Zwendel. Genie. Superschurk… Bezorgde vader? Hij mag dan zijn hand er niet voor omdraaien geheime militaire plannen te stelen en een leger z-bots te bouwen, maar zijn puberende dochter Zandra behoeden voor de andere sekse zou wel eens zijn grootste uitdaging ooit kunnen zijn…

Zandra heeft een nogal atypische thuissituatie. Geen rijhuisje, maar een villa vol z-motieven op een paradijselijk eiland. Geen moeder, maar een robotbutler genaamd Fredorg. Een overbezorgde vader, die heeft ze, net als alle tienermeisjes, wel. Het enige verschil is dat haar vader beschikt over een ruimteschip met een dodelijke laserstraal, een zwendelstraal die verlamt en de wilskracht uitschakelt en een legertje z-bots. Zo wordt zelfs een uitje naar de cinema met die knappe André van op school een heus avontuur.

Razend is ze op haar vader om zijn bemoeienissen. En zelfs de grote Zwendel begint in te zien dat zijn kleine meisje niet zo klein meer is. Maar voor hij ertoe komt hét gesprek met zijn dochter te hebben, krijgt hij onverwacht bezoek van de generaal. Deze militair met opvallend weinig scrupules heeft in het verleden reeds eerder zaken met Zwendel gedaan, maar wil nu zijn meest geavanceerde prototype. De generaal is niet van plan met lege handen te vertrekken en maakt dat manu militari duidelijk. In de chaos die daarop volgt, doet Zandra een belangrijke ontdekking over zichzelf en beleeft André, die per ongeluk mee in Zwendels ruimtetuig gesukkeld is, de dolste rit van z’n jonge leven.

Zwendel 1: De dochter van Z is een stevig begin voor de soloreeks van de stuntelende wetenschapper. De toon is gelukkig ook heerlijk licht. In plaats van te kiezen voor de gritty toer, wat met een schurk als Zwendel een valabele keuze zou kunnen zijn, kiest Munuera volop voor de humoristische aanpak. Het contrast tussen Zwendel als megalomane superschurk enerzijds en als bezorgde vader met een kwetsbaar kantje anderzijds werkt verduiveld goed en beroert meer dan eens de lachspieren. Ook het slapstick-gehalte ligt vrij hoog en aangezien Zwendel nu eenmaal zichzelf is, zijn ook de woordgrapjes en allerlei andere ongein met de letter Z nooit ver weg. Zwendel is een strip voor jong en oud, voornamelijk ongecompliceerd vermaak, maar met een randje aan.

Visueel kunnen we slechts de grootste loftrompet op Munuera steken. De Spanjaard drukte al eerder z’n stempel op het nalatenschap van Rob-Vel en Franquin door vier albums van de hoofdreeks Robbedoes en Kwabbernoot te tekenen, en eerlijk gezegd zouden we het niet erg vinden als hij dat nog eens deed. Overdreven personages zoals Zwendel passen perfect bij zijn energieke en kleurrijke tekenstijl. Fans zullen ook smullen van de indrukwekkende uitvouwbare spread in het midden van het album, die een blik geeft op het verleden van Zwendel en zijn dochter Zandra.

Munuera mag zichzelf een schouderklopje geven. Zwendel heeft z’n start niet gemist en hoewel er reeds in dit eerste album enkele zware onthullingen gedaan worden, twijfelen we er niet aan dat hij ons in de toekomst zal blijven verrassen.